Kolejna zremasterowana w zeszłym roku podwójna płyta Bossa z 1980 roku. W zasadzie mógłbym na tym skończyć, ale trzeba podać troszkę więcej.

Nadal jest to mieszanka rocka, bluesa oraz odrobiny jazzu. Początek jest dynamiczny i bardzo przebojowy okraszony solówkami saksofonu wsparte przez fortepian i klawisze („Sherry Darling”), saksofon („The Ties That Bind”) oraz szybkimi ciosami perkusji. Pewnym momentem na złapanie oddechu jest  refleksyjna oraz odrobinę podniosłe „Independence Day”, ale już „Hungry Heart” z prostym rytmem, świetnie zgranym fortepianem oraz saksofonem miał potencjał na wielki hit, co się udało. Jeszcze czasami odezwie się mocniej gitara elektryczna (rozkrzyczany „Crush On You” czy rock’n’rollowy „You Can Look”), nastrój stanie się bardziej liryczny („I Wanna Marry You” a organami w tle).

Druga płyta zaczyna się spokojniej od „Point Blank”, jednak dalej jest równie przebojowo jak na pierwszej, co udowadnia „Cadillac Ranch”, gdzie znów odzywają się klawisze, bas i fortepian czy bardziej dynamiczny „I’m a Rocker”, jednak bardziej dominuje tutaj wyciszenie i spokój jak w „Stolen Car”. Boss niby wydaje się odrobinę monotonny, jeśli chodzi o brzmienie, ale nie jest to w żadnym wypadku wadą. Wokal nadal ma mocny, a teksty są mocno odbiegające od banalnych pioseneczek o miłości. Czyli standard.

Pochwalić trzeba osoby odpowiedzialne za remastering, gdyż dźwięk jest bardzo czysty i odbiór muzyki należy do bardzo przyjemnych. Więc jeśli chcecie zacząć poznawać dorobek Bossa, sięgnijcie po ten album koniecznie.

8,5/10

Radosław Ostrowski

Kolejny remastering – tym razem padło na wydaną w 1978 roku płytę “Darkness on the Edge of Town” Bruce’a Springsteena, nagrana po przełomowym „Born to Run” razem z zespołem E Street Band.

I jest to bardzo różnorodna płyta. Pozornie wydaje się rockowa i nie brakuje tutaj mocniejszych wejść gitary („Candy’s Room”, brudna „Adam Raised a Cain” czy „Streets on Fire”), ale tez nie brakuje bardziej refleksyjnych kawałków (fortepian, Hammond i harmonijka ustna w „The Promised Land” czy bardziej gitarowe „Factory”). Może konstrukcja tych utworów jest dość prosta i niezbyt zaskakująca, ale taki tez jest sam Boss, a jakość dźwięku jest naprawdę dobra. Wokal Bossa też nie zawodzi, a chociaż nie dostajemy żadnych dodatkowych piosenek, jednak energia i power jest mocno odczuwalny.

Dziesięć utworów, w których Boss opowiada o prostych ludziach oraz ich problemach i robi to w sposób bardzo interesujący. Być może Boss nagrał lepsze i ciekawsze płyty, ale ten album tez prezentuje się bardzo przyzwoicie. Poza tym, opowieści Bossa nigdy nie są nudne.

7,5/10

Radosław Ostrowski

Ten człowiek od 40 lat działa na amerykańskiej scenie muzycznej i jest już żywą legendą. Ale nigdy nie specjalnie gwiazdorzył, ma silna charyzmę i zawsze opowiadał z perspektywy „szarego człowieka”. Ma ksywę Boss i jest kimś, kogo można nazwać „głosem sumienia”. Mowa oczywiście o Bruce’u Springsteenie, który mimo zbliżania się do wieku emerytalnego (rocznik ’49) nie odpuszcza i po dwóch latach pojawia się z nowym materiałem.

„High Hopes” nagrał Bruce ze swoim zespołem E Street Band, a produkcją zajęli się wcześniej pracujący z Bossem Rob Aniello („Wrecking Ball”) i Brendan O’Brien („Magic”, „Working on a Dream”). I wyszła z tego rockowa mieszanka, która potrafi podziałać. Zaczynając od mocnego przytupu (singlowe „High Hopes” i równie mocne „Harry’s Place” z solówkami saksofonu i gitary), a nawet jeśli pojawiają się momenty spokojniejsze (czytaj: mniej gitarowe), to jest to spokój pozorny i będący raczej cisza przed burzą (połowa „American Skin”, gdzie dominuje delikatna elektronika i bardziej wyciszone gitary, które potem „wybuchają”). Nie mogło też zabraknąć szybki i melodyjnych kawałków zahaczających o country („Just Like Fire Would” z trąbkami i smyczkami czy „Down in the Hole”, gdzie pojawia się dziecięcy chór), zaś chórki nadają podniosłości jak w energetycznym „Heaven’s Well” czy pójścia w bardziej etniczne dźwięki (flety i banjo w „This Is Your Sword”). Czyli jest po staremu i bez niespodzianek, co w przypadku Bossa oznacza też silną energię i dynamikę.

Sam Bruce ma tyle charyzmy i siły w głosie, że nawet gdy śpiewa spokojniej, jest to wokal pełen emocji i siły („The Wall”), której mogłoby mu pozazdrościć wielu młodych wykonawców. Nie jest to czcze gadanie, co potwierdza każdy wykonywany tu utwór. Zaś teksty nigdy nie były słabą stroną Bossa, co tylko tutaj potwierdza.

I nie będzie chyba niespodzianką, jeśli powiem, że rok 2014 zaczął się z mocnego uderzenia. Springsteen nie zawiódł i utrzymuje swoja wysoką formę, do której zwyczajnie nas przyzwyczaił. Nadzieje (nawet te wysokie) zostały spełnione.

8,5/10