Tag: Callie Hernandez

Tajemnice Silver Lake

Los Angeles – miasto, gdzie byliśmy multum razy w różnego rodzaju filmach, powieściach oraz gier komputerowych. Taka też jest dzielnica Silver Lake, gdzie mieszkają ludzie z raczej wyższych sfer. Ale wyjątkiem od tej reguły jest Sam – młody chłopak, który nie ma pracy, lubi stare filmy, teorie spiskowe oraz jaranie zioła. I jeszcze podglądactwo sąsiadki, chodzącej prawie na golasa. A że ma czynsz do spłacenia, nieważne. Wszystko zmienia kiedy pojawia się nowa znajoma, Sarah i może będzie z tego coś więcej. Ale następnego dnia dziewczyna kompletnie znika. I nasz Sam, chcąc nie chcąc, zaczyna bawić się w detektywa.

silver lake1

David Robert Mitchell przykuł uwagę wszystkich widzów horrorem „Coś za mną chodzi”. Ale tym razem nasz filmowiec postanowił spróbować innego gatunku. Sama historia zapowiada się jak coś w stylu kina noir, tylko we współczesnej rzeczywistości. Wszystkie elementy się zgadzają: femme fatale, prywatny detektyw (powiedzmy), tajemnicze spiski oraz miasto, będące labiryntem. Ale reżyser postanowił zagrać wszystkim na nosie, bo śledztwo zostaje zepchnięte na bardzo dalekim planie. Bo wydarzeń jest tutaj mnóstwo: tajemniczy zabójca psów, zaginięcie pewnego biznesmena, tajemnicze imprezy z psychodelicznymi zespołami. A w to wszystko wplątuje się nasz lekko zjarany detektyw-amator. Jeśli wam się zaczęło kojarzyć z „Wadą ukrytą”, to jesteście na właściwym tropie. Z jedną małą różnicą: u Paula Thomasa Andersona łatwiej było czerpać frajdę, zaś Mitchell coraz bardziej zaczyna przeginać z absurdem.

silver lake2

Realizacyjnie tutaj film mocno czerpie inspirację Alfredem Hitchcockiem (warstwa muzyczna, motyw podglądactwa) oraz Brianem De Palmą (praca kamery, kolorystyka), tylko bardziej na kwasie. Całość zaczyna się coraz bardziej plątać, tropy coraz bardziej prowadzą donikąd, a parę wątków nie zostaje wyjaśnionych (zabójca psów). By jeszcze bardziej wszystko pogmatwać pojawiają się sceny oniryczne, gdzie ludzie zaczynają szczekać oraz masa wariackich teorii spiskowych – puszczanie piosenek od tyłu (bo wszystkie utwory zawierają zaszyfrowaną wiadomość), doszukiwanie przekazu podprogowego w reklamach, szerokie popkulturowe tropy, plakaty, stare filmy, żądza nieśmiertelności oraz próba zdobycia bogatego mężulka. A że całość trwa prawie dwie i pół godziny, poczucie zmęczenia, dezorientacji, chaosu zaczyna się nasilać. Wielu z was zapewne odpadnie w trakcie seansu, a próby posklejania wszystkich elementów do kupy nie daje odpowiedzi na wszystkie pytania.

silver lake3

Powiem szczerze, że mam bardzo mieszane uczucia. Trudno się przyczepić do realizacji (zdjęcia i muzyka cudne), ale fabuła kompletnie mnie nie zaangażowała. Jest kilka bardzo mocnych scen – na bank zapamiętam spotkanie z songwriterem, mocno obdzierająca popkulturę czy pobicie dzieciaków rozrabiających na ulicy – i dość ekscentrycznych postaci, jednak to wszystko wywołało tylko mętlik oraz dezorientację. Być może spróbuje jeszcze raz wejść do tej nory i wyłuskać coś więcej. Ale nie jestem w stanie nic obiecać.

6,5/10

Radosław Ostrowski

Endless

Sekty są miejscami, które naznaczają ludzką psychikę na bardzo długie lata. Do jednej z nich należeli Aaron i Justin, ale udało im się 10 lat temu uciec. Czy to była dobra decyzja? Zdania są mocno podzielone, bo Justin pamięta to miejsce jako niepokojące, złe i tajemnicze, z kolei Aaron niczego takiego nie pamięta. Bracia pracują jako sprzątacze, jakoś wiążąc koniec z końcem. Ale wszystko się zmienia, gdy trafia do nich kaseta nagrana przez członkinię kultystów. Czyżby wszystkie informacje były nieprawdą? Nie planowali popełnienia samobójstwa? Mężczyźni decydują się wrócić do Camp Arcadii, by dojść do prawdy.

endless1

Reżyserski duet Justin Benson i Aaron Moorhead postanowili się pobawić różnymi gatunkami, by sprowokować do przemyśleń. Sam film to zbitka kina drogi, SF oraz horroru, gdzie przez większość czasu pojawia się wiele tajemnic. Skąd się wzięła ta taśma? Dlaczego kultyści zachowują się jak normalni ludzie? Dlaczego to miejsce wydaje się tak rajskie? I po co w ogóle stamtąd uciekać? Wszystko wydaje się tutaj w miarę normalne, ludzie sympatyczni, bez jakiegoś nawiedzonego pieprzenia. W tle gra bardzo pulsująca, niepewna muzyka. A im dalej w las, tym więcej zagadek się pojawia – trzy księżyce, „próba siły” ze sznurem, kobieta szukająca męża. O co tutaj tak naprawdę chodzi? I dlaczego w tym małym kawałku ziemi można tak łatwo się zgubić? Ale w połowie twórcy zaczynają odkrywać kolejne elementy układanki, doprowadzając do stanu umysłu zwanego mindfuckiem. Więcej wam nie powiem, ale ta wolta może wprawić w zakłopotanie, przez co trudno było mi to ogarnąć.

endless2

Niemniej muszę przyznać, że „Endless” wygląda bardzo pięknie i to zarówno w scenach niby onirycznych (od połowy filmu), jak też wyglądu samego obozu. Z drugiej strony przez większość scen, film wygląda niemal jak dokument, co dodaje realizmu na początku. A najmocniejszym ogniwem, mimo przełamania pozostaje braterska relacja (sami reżyserzy w tych rolach), zachowująca naturalność oraz wiarygodność do samego końca. Widać pewne skrywane żale, pretensje oraz dwie różne postawy życiowe: twarde stąpanie po ziemi kontra pewna niesamodzielność połączona z poczuciem bliskości, jednak czuć między nimi silną więź i bliskość.

endless3

„Endless” jest dziwaczną mieszanką tajemnicy z fantastyką oraz bardzo specyficznym klimatem, który wielu może odrzucić. Potrafi miejscami wciągnąć, jednak dla wielu może zadziałać usypiająco. Niemniej warto spróbować i dać szansę, bo może dacie się wciągnąć.

6,5/10

Radosław Ostrowski