Tag: Cesar Romero

Ocean’s Eleven

Nazwisko Danny’ego Oceana wielu kinomanom kojarzy się natychmiastowo z twarzą George’a Clooneya oraz filmową trylogią Stevena Soderbergha. Jednak mało kto pamięta (w tym piszący te słowa), że produkcja z 2001 roku była… remakiem filmu z 1960 roku. Też miał imponującą obsadę, też był filmem o skoku na kasyno. Ale czemu popadł w zapomnienie?

„Ocean’s Eleven” nakręcił Lewis Milestone – weteran kina, najbardziej znany z pierwszej ekranizacji „Na Zachodzie bez zmian” z 1930 roku. Sama historia skupia się na byłych żołnierzach z jednostki spadochroniarskiej pod wodzą sierżanta Danny’ego Oceana (Frank Sinatra). Grupa planuje w Nowy Rok zaatakować jednocześnie pięć kasyn, zdobywając milion dolców. Na głowę. By dokonać tego skoku, trzeba doprowadzić do wyłączenia prądu, by móc otworzyć skarbce. Dlatego Danny zbiera dawny kumpli z oddziału oraz Spyrosa (Akim Tamiroff), pełniącego rolę mózgowca i zleceniodawcy tego skoku. Co może pójść nie tak?

Pierwsze, co mnie uderzyło w przypadku „oryginalnego” Oceana jest zadziwiająco powolne tempo. Samo zawiązanie i poznanie grupy trwa prawie połowę filmu. Co gorsza, jest ono bardzo niefektywne, bo postacie w większości się zlewają ze sobą i nie zapadają w pamięci. Poza Oceanem i jego kumplem Samem Harmonem (najbardziej wyluzowany z paczki Dean Martin) wyróżnia się kierowca Josh Howard (Sammy Davis Jr. ze świetnym numerem śpiewanym) oraz bardzo cwanego Jimmy’ego Fostera (Peter Lawford). Niby to jest komedia, jednak humoru albo nie wychwyciłem, albo zbyt często sięgano po jeden żart (ciągła frustracja Spyrosa wobec grupy Danny’ego). Jeszcze mamy jakieś poboczne, ledwo zarysowane wątki jak kwestia pani Ocean (zmarnowana Angie Dickinson) czy matka Fostera biorąca ślub ze śliskim typem, niejakim Duke’m Santosem (Cesar Romero) – ten akurat wybrzmiewa najlepiej. Cierpi na tym rytm oraz niemal brak energii.

Dopiero gdzieś w połowie zaczyna się coś krystalizować, jednak nawet tutaj Milestone’owi nie udaje za bardzo zaangażować w tą historię. Nawet sam skok nie robi wrażenia, wydaje się być mechaniczny. Jedyną niespodzianką jest finałowy twist związany ze śmiercią jednego z członków oraz łupem, który mnie nawet rozbawił. I aktorzy całkiem nieźle się odnajdują, jest odrobina chemii, całkiem przyjemny jazz gra w tle. Jednak nawet to – nie wspominając o solidnej scenografii – nie jest w stanie dać mocniejszego kopa adrenaliny, nie ma tego uroku i elegancji, którą miał remake Soderbergha. Przynajmniej z tego, co pamiętam – może pora sobie odświeżyć.

5,5/10

Radosław Ostrowski

Vera Cruz

Po zakończeniu wojny secesyjnej wielu byłych wojskowych oraz awanturników szukało nowego zajęcia. Czymś takim stał się udział w wojnie domowej w Meksyku. Bez względu na to, czy po stronie buntowników kierowanych przez Juareza czy wojsk cesarza Maksymiliana. Tak też jest z dwoma pozornie sprzecznymi bohaterami. Joe Erin to drobny cwaniak i awanturnik, prowadzący swoją bandę. Ben Trane to były pułkownik armii Południa, szukający okazji do zarobku. Mimo dość trudnych początków znajomości (zakup konia oraz niemal tragiczny pościg przed lansjerami cesarza), panowie łączą siły i dostają zadanie dostarczenia powozu z hrabiną Duvarre. Tylko, że konwój przewozi coś jeszcze cenniejszego – 3 miliony dolarów, za które cesarz chce kupić broń oraz najemników.

vera cruz1

Pozornie fabuła filmu Roberta Aldricha wydaje się czymś, co dzisiaj nazwalibyśmy klasycznym westernem. Pozornie mamy walkę dwóch stron konfliktu, gdzie zostają wplątani dwaj bohaterowie. I to zderzenie dwóch postaw jest wręcz esencją tego filmu. Sama historia wydaje się prościutka, jednak reżyser robi wszystko, by uatrakcyjnić oraz komplikować całą intrygę. Nasi bohaterowie mają kolejne przeszkody do pokonania, a po drodze tworzą jakieś koalicje, podchody oraz podstępy. A przypominam, że jest to film z 1954 roku, kiedy jeszcze nie było spaghetti westernów. A wszystko okraszone jest ciętymi dialogami, pulsującą akcją oraz zaskakująco dynamiczny montaż.

vera cruz2

Ale realizacyjnie można się przyczepić do drobnej rzeczy – mianowicie zdjęć. I nie chodzi o to, że są brzydkie czy niechlujne. Film wykorzystywał technologii SuperScore. Polegała ona na tym, żeby tanim kosztem wyciągnąć z taśmy 35 mm obraz panoramiczny. Problemem jednak jest to, że po wywołaniu obraz był ziarnisty, nieostry i zgaszonymi kolorami. I to niestety widać nadal. Same strzelaniny są poprowadzone naprawdę dobrze, w czym pomaga montaż. Jest też trzymający w napięciu finałowy pojedynek. Oczywiście, że jeden na jeden.

vera cruz3

Ale najmocniejszym punktem jest tutaj skontrastowany duet Burt Lancaster/Gary Cooper. Ten pierwszy w czarnym stroju to cwaniak z szerokim uśmiechem oraz sprytem w oczach. Problem w tym, że jest skupiony na sobie, nieufny oraz ma szybkie ręce. Z kolei drugi jest elegancko ubranym dżentelmenem oraz manierami, ale jest tak samo sprytny, opanowany i nieufny. Docinki między tym duetem podnoszą całość na o wiele wyższy poziom. Choć drugi plan jest bardzo solidny (najbardziej wybija się lekko fircykowaty Cesar Romero w roli markiza de Labordere oraz pociągająca Sara Montiel jako złodziejka Nina), to dwaj protagoniści najbardziej zapadają w pamięć.

Muszę przyznać, że western Aldricha pozostaje kawałkiem przyjemnej rozrywki. Jednocześnie próbuje przełamać klasyczne motywy (podział między dobrem a złem zanika), co czyni całość odporniejszym na czas. Troszkę zapomniane, ale godne uwagi dzieło.

7,5/10

Radosław Ostrowski