Frank Delaney jest bardzo ambitnym i wziętym adwokatem z Portland. I trafia mu się sprawa, która może znowu skupić uwagę wszystkich – młoda kobieta zostaje oskarżona o zamordowanie swojego męża, który był dużo, dużo starszy. Sprawa jest o tyle paskudna, że w ciele zmarłego znaleziono kokainę, a przed śmiercią kochanek zapisał w testamencie kobiecie swój majątek. I nasz prawnik ulega swojej klientce, stając się jej kochankiem.

Po sukcesie „Nagiego instynktu” z 1992 roku thrillery o zabarwieniu erotycznym stały się strasznie popularne i każdy twórca próbował coś uszczknąć dla siebie. Rok później próbował ugrać Uli Edel wspierany przez charyzmatycznego producenta Dino De Laurentisa. Efekt okazał się tak katastrofalny, że „wyróżniono” ten tytuł nominacjami do Złotych Malin. Co w zasadzie nie zagrało? Nie do końca wiem. Niby jest pomysł, oparty na procesie sądowym i czerpaniu stylu noir. Cyniczny adwokat, klasyczna femme fatale, mroczne tajemnice, pożądanie, perwersje. Nie od dzisiaj wiadomo, że najlepiej sprzedaje się seks oraz przemoc. Jednak nie mogłem odnieść wrażenia sztuczności i przewidywalności wolt. Wiadomo było, ze dojdzie do romansu, że intryga jest bardziej skomplikowana, każdy skrywa tajemnice. To było wszystko jakieś takie mechaniczne, zrobione z automatu. Nawet drobne echa z przeszłości nie były w stanie rozbić tego przekonania. A co do scen erotycznych, to dobrze wypadła tylko jedna (na parkingu z robieniem minety), a o reszcie nie warto się wypowiadać.

Poza niezbyt wciągającym scenariuszem oraz słabą reżyserią, swoje dorzucają do pieca aktorzy, zwyczajnie nie mający co grać. Nie wiem, kto wpadł na pomysł, by w głównej roli (femme fatale) obsadzić Madonnę, ale w ten sposób jej kariera aktorska (całkiem niezła) została zniszczona. Jest w niej tyle sex appealu i atrakcyjności jak w przypadku muchy złapanej na lep – coś tam próbuje zaprezentować, ale niewiele z tego wynika. Podobnie męczy się Willem Dafoe jako Delaney. Przekonuje jedynie w scenach sądowych, gdy wygłasza mowy i magluje świadków, ale ten romans jest taki fałszywy. Poza tą dwójką na drugim planie pojawia się m.in. Frank Langhella (Sidney – były kochanek), Jurgen Prochnow (dr Paley) i Joe Mantegna (prokurator Robert Garrett). Aż krew mnie zalała, gdy zobaczyłem na dalszym planie w roli żony naszego adwokata Julianne Moore. Wiem, że to nie był jeszcze czas, gdy producenci poznali się na jej talencie, ale ona idealnie pasowałaby do roli głównej. To się nazywa marnotrawstwo.

Nie wiem, czy jest sens namawiania kogokolwiek do obejrzenia tego chłamu. Chyba tylko po to, żeby poznać i pamiętać o istnieniu kina tak złego, że aż śmiesznego/głupiego/mdłego/nudnego (niepotrzebne skreślić). Na własną odpowiedzialność.

4/10

Radosław Ostrowski