John Flynn – Kinoblog

Kino więzienne to w zasadzie gatunek sam w sobie. W większości przypadków są to opowieści o próbach ucieczki z miejsca albo ludziach niesłusznie osadzonych, próbujących jakoś tam przeżyć. Poniekąd obie te konwencje łączy kolejny jeden z klasyków oraz hitów wypożyczalni kaset video z Sylwestrem Stalowym w roli głównej.

„Osadzony” opowiada historię Franka Leone (Sylwek) – kiedyś uzdolnionego mechanika samochodowego, ale wskutek jednej decyzji trafił do więzienia. Ale do końca wyroku zostało mu tylko pół roku, ma (jeszcze) wierną oraz czekającą na niego kobietę, nie sprawia kłopotów. Cóż może pójść nie tak? Ano pewnej nocy zostaje w tajemnicy przeniesiony do innego więzienia. W o wiele zaostrzonym rygorze, kierowanego przez sadystycznego naczelnika Drumgoola (Donald Sutherland). Mężczyzna ma prywatne porachunki z Leone, który parę lat wcześniej uciekł mu z więzienia pod jego kierownictwem, co doprowadziło do upokorzenia. Teraz bierze odwet i chce złamać nowego więźnia. Po to, by nigdy nie wyszedł stąd. Przynajmniej żywy.

Reżyser John Flynn na typ etapie był już zaprawionym twórcą głównie niskobudżetowych, szeroko rozumianych filmów akcji. Więc nie jest zaskoczeniem, że „Osadzony” trafił na jego stołek. Sama historia zaczyna się spokojnie, wręcz sielankowo. Jednak nagle klimat staje się bardzo surowy, wręcz szorstki i naprawdę brutalny. Może wręcz na granicy komiksowości w pokazywaniu świata przedstawionego, jednak bez popadania w karykaturę. Nie brakuje tutaj zarówno typowych elementów dla tego typu historii (osadzenie w izolatce, tutaj nazywanej dziurą, próba ucieczki) czy znajomych typów (twardy samiec alfa, wygadany cwaniak, młody skazaniec, sadystyczni strażnicy). Jednak wychodzi z tego zadziwiająco udane kino. Dużo jest tutaj napięcia jak choćby podczas wariacji futbolu amerykańskiego czy finałowej ucieczki, poczucie klaustrofobii podkreślają bardzo mroczne (dosłownie) zdjęcia oraz oświetlenie, dynamiczny montaż oraz mieszająca orkiestrę z elektroniką muzyka.

Wszystko trzyma na barkach barwna obsada. Stallone w roli głównej przede wszystkim cierpi i dostaje łomot. To jedna z jego bardziej powściągliwych ról, co wynika z jego motywacji, jednak działa. Z kolei Sutherland wydaje mi się zbyt jednowymiarowy w roli psychopatycznego naczelnika, napędzanego przez zemstę. Większość czasu w zasadzie tylko patrzy z daleka, ma niepokojącą twarz i cedzi słowa w bardzo opanowany sposób. Na szczęście całość ratuje bardzo barwny drugi plan: od żywiołowego Toma Sizemore’a (Dallas) przez zaskakującego Franka McRae (mechanik „Eclipse”) aż po szorstkiego Johna Amosa (kapitan Meissner – dowódca strażników).

Nie jest to może jeden z najlepszych filmów więziennych jak „Ucieczka z Alcatraz” czy „Skazani na Shawshank”, lecz to zaskakująco porządne kino akcji w starym stylu. Pełne znajomych klisz oraz charakterów, a jednak angażujące, wciągające i bardziej skupione na interakcjach niż tylko standardowych elementach tego gatunku.

7/10

Radosław Ostrowski

Porucznik Dennis Meechum jest nowojorskim gliniarzem, który w 1972 r. przeżył napad na posterunek i ranił jednego z napastników. W oparciu o to wydarzenie napisał powieść, która stała się bestsellerem. Ale od tej pory minęło 15 lat i policjant przeżywa kryzys twórczy po śmierci swojej żony. I wtedy poznaje tajemniczego Cleve’a, który chce by napisał książkę o nim. A że był on płatnym zabójcą działającym dla pracownika dużej korporacji – Davida Matlocka, to Meechum początkowo sceptyczny postanawia przyjrzeć się sprawie i zacząć pisać.

bestseller1

Trzeba przyznać, że punkt wyjścia tego zapomnianego filmu Johna Flynna (bardziej znany jako reżyser „Osadzonego” ze Stallonem) – kojarzonego głównie z kinem klasy B. Tutaj jednak wyszedł całkiem solidny dreszczowiec, który trochę wpisywał się w antykorporacyjny nurt, gdzie szefowie firm są naprawdę potężnymi ludźmi, którzy nie zawsze w sposób zgodny z prawem funkcjonują. Większość czasu spędzamy głównie na dialogach oraz relacji między uczciwym gliniarzem a bezwzględnym i zblazowanym zabójcą, która jest prawdziwą siłą napędową i daje naprawdę duże pole do popisu. Nie brakuje tutaj napięcia (próba porwania córki Meechuma czy strzelanina w pralni), odrobiny humoru (bijatyka w barze) czy paru naprawdę zgrabnych dialogów (autorem był Larry Cohen – kojarzony głównie z marnymi horrorami oraz „Telefonem”) i wyszła z tego naprawdę dobra mieszanka. Może miejscami przewidywalna, z hollywoodzkim zakończeniem, ale ma to swój specyficzny klimat.

bestseller2

Swoje tez robią aktorzy. Misiowaty Brian Dennehy naprawdę radzi sobie jako zdeterminowany gliniarz, dla którego praca gliny jest ważniejsza od pisania. Ale jak już znajdzie trop, nie odpuści, trochę nieufny, ale potrafiący logicznie myśleć. Jednak cały film skradł mu fenomenalny James Woods. Wyrachowany, bezwzględny Cleve potrafi miejscami wzbudzić sympatię, ale jest bardzo trudnym przewodnikiem po tym brudnym świecie. Obaj tworzą naprawdę ciekawy duet, choć początkowo są trochę nieufni wobec siebie. Pozostali robią tutaj za tło i niespecjalnie się wyróżnia (włącznie z głównym antagonistą).

bestseller3

Mimo lat i pewnych niedoskonałości, „Bestseller” nadal potrafi przykuć uwagę i broni go James Woods będący wówczas w naprawdę wybornej dyspozycji. Aż trudno w to uwierzyć, że odpowiadają za nie niego reżyser i scenarzysta tworzący głównie produkcje co najwyżej średnie. Ale nawet takim czasem udaje się wybić.

7/10

Radosław Ostrowski