Oscar Martínez – Kinoblog

Kiedy poznajemy Daniela Mantovaniego, ma otrzymać literacką Nagrodę Nobla. Jednak zamiast dumy widać na twarzy nerwowość, zamiast eleganckiego stroju dżinsy, ale najmocniejsza jest jego mowa. I tutaj autor uważa, że jego kariera dobiegła końca, stał się ulubieńcem krytyki, a jego kreatywność zostanie zabita. Pięć lat po przyznaniu nagrody literat kompletnie wycofuje się z życia publicznego. I kiedy wydawało się, że już nic nie zaskoczy, dostaje on zaproszenie do rodzinnego miasteczka Salos, gdzie ma otrzymać tytuł honorowego obywatela. Tylko, że w tym miasteczku nie było go od 40 lat.

honorowy obywatel1

Czyżbyśmy już poczuli się znajomo? Argentyński komediodramat pozornie wydaje się wpisywać w historię człowieka, który jest zderzony z małomiasteczkową mentalnością. Mantovani wydaje się być osobą z zupełnie innego świata – wyrafinowany, inteligentny, z dużym dystansem. Ludzie mieszkający tutaj są o wiele prości, skupiający się na zwykłych rozrywkach (polowanie, dyskoteki), mocno skupieni na sobie i swoimi autorytetami. Czy to oznacza, że nasz bohater dokona pewnego rozliczenia z samym sobą, pójdzie ku sentymentalnym rewirom? Absolutnie nie, reżyserzy bardzo mocno stoją na ziemi, całość jest polana w paradokumentalnej formie, zaś mieszanka dramatu i komedii bardziej przechyla się ku temu pierwszemu.

honorowy obywatel2

Całość ubrana jest w konwencję powieści, podzieloną na rozdziały. Ale jednocześnie widać, jak zmienia się nastawienie mieszkańców. Początkowo traktują go jak idola, niemal wchłaniając jego słowo, burmistrz stara się go niemal nieustępować na krok, proponuje się mu podjazd autem, a nawet młode laski pchają się wręcz do wyra. No gwiazdor jakiego dawno nie było. Tylko potem swoją postawą zaczyna wywoływać wrogość. A to dość zaskakującym wyborem na konkursie plastycznym, a to odmawia pomocy chłopakowi by kupić wózek inwalidzki, a dziewczyna lecąca na niego to córka znajomych (ale do niczego nie doszło). To wszystko zaczyna ujawniać to gorsze oblicze miasteczka, pełne zawiści, poczucia zdrady (autor wykorzystuje wspomnienia czy postaci z czasów pobytu w Salos), krzywdy. I to zderzenia zmienia ton oraz klimat całego tytułu. Zaś zakończenie zaczyna prowokować pytanie, czy to, co widzieliśmy naprawdę się wydarzyło, a może jest tylko wytworem wyobraźni autora? Zresztą, czy to ważne – jak stwierdza sam pisarz zagrany przez fantastycznego Oscara Martineza.

honorowy obywatel3

Kino południowoamerykańskie zaczyna coraz bardziej przebijać się do naszego podwórka. I bardzo dobrze, zaś „Honorowy obywatel” sprawdza się jako słodko-gorzkie kino obyczajowe na temat roli autora, literatury oraz wyrywaniu się z ciasnej mentalności.

7/10

Radosław Ostrowski

Każdy z nas miał taki moment, że odzywała się żądza mordu i chęć zemsty – na szefie, na systemie, na sąsiedzie. O tym opowiada nowy film z Argentyny niejakiego Damiana Szifrona. „Dzikie historie” to zbiór sześciu opowieści z zemstą w tle.

dzikie_historie1

Poziom tych opowieści jest różny, a łączy je czarny humor oraz bardzo silne emocje naszych bohaterów, które muszą eksplodować. Pierwsza opowieść zaczyna się dość banalnie – rozmowa modelki w samolocie z krytykiem muzycznym o swoim byłym chłopaku, Gabrielu Pasternaku zaczyna przybierać nieoczekiwany obrót, gdy okazuje się, że pasażerowie znali tego niespełnionego muzyka. A to dopiero początek, gdyż następne opowieści zaskoczą – biznesmen obrazi kierowcę innego samochodu, kelnerka dostrzeże w kliencie komornika (obecnie polityka), syn bogacza potrąci kobietę w ciąży, inżynier pirotechnik walczący z firmą holującą jego auto (za często), wreszcie na końcu trafimy na wesele.

dzikie_historie2

Każda z tych historii jest dość przewrotna, zaskakuje puentą i jest zrealizowana na dobrym poziomie. Na mnie największe wrażenie zrobiła historia inżyniera Simona, która kończy się dość spektakularnie. widocznie jedynym sposobem na walkę z niesprawiedliwością jest wykorzystanie swoich umiejętności z pracy (pan Bombka :)) oraz afera z wypadkiem, gdzie sprawę próbuje się załatwić za pomocą przekupstwa, jednak nikt nie przewidział komplikacji związanych z chciwością paru osób. Jest kilka efektownych ujęć (jazda samochodem pokazana z kilku perspektyw), soczystych dialogów i groteskowych sytuacji (rozmowa Simona z urzędnikami), które wydają się dziwnie znajome.

dzikie_historie3

W każdej z nich zemsta działa tak samo, jednak zapala się ona w różny sposób. Raz uruchamia się pod wpływem impulsu (biznesmen), a raz bywa planowana od dłuższego czasu (Pasternak). Jednak wszystkie te opowieści maja pokazać (i przypomnieć), że w każdym z nas siedzi bestia, gotowa w odpowiednim momencie się ujawnić.

dzikie_historie4

Zagrane jest to bardzo dobrze i wiele razy się zaśmiejecie, to mogę wam obiecać. Dla mnie to była ostra jazda, choć pewne rzeczy mogą się nie spodobać (nowela z biznesmenem). Aż dziwne, ze ten film nie powstał w Polsce – czyżby nie było u nas takich narwańców i furiatów?

7/10

Radosław Ostrowski