Tag: Raffertie

Substancja

Chyba wobec żadnego filmu nie miałem takich sprzecznych emocji jak w przypadku „Substancji”. Z jednej strony zdobyta Złota Palma za najlepszy scenariusz w Cannes, z drugiej jest to… body horror. Czyli należało spodziewać się deformacji, zniekształceń ciała i innego obrzydlistwa na widoku. Mimo to postanowiłem zaufać nowemu dziełu Coralie Fargeat.

„Substancja” dzieje się w Los Angeles – mieście bogactwa, prestiżu i wielkiej sławy, o której marzą wszyscy. To tutaj żyje Elisabeth Sparkle (wielki powrót Demi Moore) – kiedyś bardzo popularna aktorka, zdobywczyni Oscara i posiadaczka gwiazdy w Alei Sław. Obecnie pracuje w telewizji, pokazując… ćwiczenia aerobiku. Samo w sobie nie jest niczym złym, ale kobieta popełnia jeden niewybaczalny błąd w szołbiznesie: starzeje się. Jako 50-latka staje się dla telewizji balastem i zostaje zwolniona. Czy może być gorzej? Wypadek samochodowy i krótkie badanie lekarskie, ale od jednego z lekarzy otrzymuje pendrive z wiadomością: „To odmieniło moje życie”. A na samym nośniku jest reklama tytułowej substancji, pozwalającej stworzyć młodszą wersję samej siebie. Cały myk polega na tym, że obie wersje muszą „zamieniać się” przez tydzień, podtrzymując i karmiąc tą drugą (Margaret Qualley). W końcu „obie są jednością” i by tak trwało, muszą zachować równowagę. Co może pójść nie tak?

Fargeat inspiruje się wieloma rzeczami, ale tworzy z nich własną rzecz. Punkt wyjścia może budzić skojarzenia z „Portretem Doriana Graya” czy „Doktora Jekylla i pana Hyde’a”, mieszając konwencję i style. Z jednej strony to body horror (horror cielesny), mocno inspirujący się dorobkiem Davida Cronenberga. Z drugiej jest to ostra satyra na szołbiznes, zdominowany przez kult młodości i „szczucie cycem”. Starość jest traktowana tutaj niczym trąd, chowana z dala od widoku wszystkich i nieakceptowana przez „środowisko”. To także zaczyna odbijać się na innych, doprowadzając do niechęci wobec samej siebie. I to wszystko reżyserka pokazuje to bez zbędnych ozdobników, niejako waląc prosto w twarz oraz szokując.

Bo jest tu sporo nagości oraz krwawej makabry, a sama transformacja (pierwszy raz) pokazana jest w bardzo bezpośredni sposób. Z masą zbliżeń, bardzo dynamicznym, wręcz pulsującym montażem i świdrującym dźwiękiem. Fargeat też fantastycznie operuje kontrastem: sama Elisabeth pokazywana jest pod prostymi kątami (głównie zza pleców), nie specjalnie zwracając uwagę. Ale jej młodsza wersja Sue fotografowana jest bardzo blisko, niemal czyniąc z niej seksualną fantazję (nawet przy scenach aerobiku). Tylko nie wywołuje to podniecenia, lecz dyskomfort. Bardzo graficzne i krwawe obrazy przeplatają się z bardzo sterylnymi przestrzeniami jak łazienka, korytarze czy kryjówka z paczkomatem. Zaś finał to jest taka jazda bez trzymanki oraz jatka niczym z „Carrie”, że wywołało to we mnie gwałtowny śmiech. Czy dlatego, że to było zabawne, czy to była moja reakcja na to szaleństwo.

Chciałbym wam mocno polecić „Substancję”, ale to nie jest film dla wszystkich. Bezkompromisowa wizja, która albo wprawi was w ekstazę, albo odrzuci swoją bezpośredniością. Jeszcze nigdy Hollywood nie było tak obrzydliwe w swoim pięknie.

9/10 + znak jakości

Radosław Ostrowski

Continental: W świecie Johna Wicka

„John Wick” – minęło prawie 10 lat odkąd pojawił się ten delikwent i w pewien sposób zrewitalizował kino akcji. Pojawiła się masa naśladowców dla tych, co łaknęli oldskulowego stylu w nowoczesnej formie: „Atomic Blonde”, „Nobody”, „Tyler Rake” czy nawet „Bullet Train” to tylko niektóre przykłady naśladowców, nie mówiąc o sequelach przygód małomównego cyngla. Dlatego rozszerzenie tego uniwersum w formie spin-offu było tylko kwestią czasu. Więc jak tu nie być podekscytowanym serialem „Continental”? Problemem mógł być brak udziału twórców „Johna Wicka” przy pisaniu scenariusza ani reżyserii, więc było pewne ryzyko wpadki.

continental1

Sam serial jest prequelem osadzonym w latach 70. i skupia się na młodszym wcieleniu Winstona Scotta – brytyjskiego cwaniaka oraz oszusta, co naciąga dzianych ludzi Londynu na kasę. Elegancko ubrany, wygadany, dobrze się odnajduje w otoczeniu. Pewnie robiłby to tak dalej, ALE został ściągnięty do Nowego Jorku. Wszystko przez dawno nie widzianego brata, Frankiego. Co on nawywijał? Ukradł jedną cenną rzecz z hotelu Continental i poszedł w pizdu. To znaczy nie wiadomo gdzie. Więc menadżer hotelu – Cormac O’Connor wymusza na Winstonie znalezieniu brata oraz skradziony fant. Albo pójdzie do piachu.

continental2

„Continental” składa się z zaledwie trzech odcinków po około półtorej godziny, więc czas wydaje się skromny. Sama historia też wydaje się prosta jak konstrukcja cepa, a i finał jest nam znany ALE… najważniejsze pytanie brzmi jak Winston został menadżerem hotelu. Mamy tu mieszankę akcji, zemsty, budowania sojuszy (dość szybkie) oraz galerię dość barwnych postaci. Z jednej strony buduje świat i pozwala go lepiej obserwować (rodzeństwo handlarzy bronią prowadzący szkołę karate; małomówne bliźniaczki-zabójcy; pani detektyw śledząca gangstera; królowa bezdomnych), ale z drugiej takie rozproszenie parokrotnie doprowadzało do przestojów i spowolnień.

continental3

Trudno odmówić tej serii stylu czy budowania klimatu lat 70.: od eleganckiej czołówki przez różnorodną stylistycznie muzykę (funk, jazz, hard rock, a nawet… rock progresywny) po scenografię i kostiumy. Widać, że tu pieniądz był i nie skąpiono go. Same sceny bijatyk oraz strzelanin są porządnie zrobione, z paroma inscenizacyjnymi strzałami (głównie finałowy atak na hotel) i niemal mocno pulsującą adrenaliną. Czuć ten vibe filmowego odpowiednika, ale brakuje troszkę takiego mocniejszego kopa lub bardziej zwartej całości.

continental4

Dla mnie najmocniejszym punktem całej obsady był Mel Gibson w roli Cormaca. To przerysowany antagonista, któremu z szaleństwem i obłędem jest zwyczajnie do twarzy. Odpowiednio demoniczny, manipulujący wariat. Z jednej strony mocno wierzący, a z drugiej nagle potrafi eksplodować w brutalny sposób. Najbardziej wyrazista postać z całego serialu. Dobrze sobie radzi Colin Woodell jako zaradny, obrotny i sprytny Winston oraz Ben Robson w roli obrotnego Frankiego. Drobnymi perłami są kreacja Raya McKinnona (cyngiel Gene) oraz Hubert Point-Du Jour (Miles), które pozwalają odrobinę lekkości.

continental5

Trochę nie do końca wykorzystuje potencjał tego świata, ale jest na tyle interesujący, że ogląda się z dużą przyjemnością. „Continental” pozwala się znów zanurzyć w półświatku pełnym zasad, podstępów i barwnych postaci. Mam jednak nadzieję, że jeszcze wrócimy do tego interesującego uniwersum.

7/10

Radosław Ostrowski