Rok po megaprzebojowej płycie „Murder Ballads”, Nick Cave i jego zespół (wzmocniony przez skrzypka Warrena Ellisa) nagrał dość zaskakujący album, który był pierwszym tak oszczędnym w formie i aranżacji.
Za produkcję odpowiadał zespół oraz Mark „Flood” Ellis, stary współpracownik grupy. Już ten minimalizm jest widoczny w otwierającym całość „Into My Arms”, gdzie Cave’owi towarzyszy tylko fortepian i bas. Te pierwszy instrument będzie przewijał się dość często i będzie szkieletem wielu kompozycji, zaś oszczędność brzmienia pozostanie znakiem rozpoznawczym grupy, budując melancholijny i mroczny klimat. W „Lime Tree Arbur” jest trochę lepiej, bo dochodzi perkusja i Hammond, a w nieśmiertelnym „People Ain’t No Good” pojawiają się skrzypce i wibrafon, a nawet jeśli pojawiają się inne instrumenty, to są one bardziej wyciszone i stonowane. Nie ma tutaj eksperymentowania, dziwacznych dźwięków. Czasami jest pójście w country („West Country Girl”), a to pojawi się akordeon („Black Hair”), znowu wybrzmią skrzypce („Idiot Prayer”) czy pojawi się gitara akustyczna („Green Eyes”). Ta płyta zaskoczyła starych fanów zespołu, kompletnie zmieniając formę, stając się bardziej piosenkową i bardzie przystępną dla słuchacza.
Sam Cave niewiele zmienił ze swojej barwy głowy, nadal bardziej delikatnie recytując niż śpiewając. Za to tekstowo, też jest o smutku, straconej miłości w bardziej liryczny sposób, co też może być zaskoczeniem.
Bad Seeds złapało wiatr w żagle i utrzymuje wysoki poziom, tym razem brzmiąc tak minimalistycznie jak przy „Push the Sky Away”. Zaskakująco piękny album.
8,5/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 