Wydawałoby się, że jazz jest gatunkiem mało popularnym. To w takim razie, czemu tak dobrze sprzedają się płyty Tomasza Stańki czy Leszka Możdżera? Nasz pianista, który błyszczy (nie wiem jak to inaczej określić) od lat współpracuje ze szwedzkim kontrabasistą Larsem Danielssonem i izraelskim perkusistą Zoharem Fresco. I teraz panowie wracają po czterech latach z nowym materiałem pod wiele mówiącym tytułem „Polska”.
I mamy 11 kompozycji instrumentalnych, rozpisanych na klasyczne jazzowe trio. Już otwierająca całość „Chai Piemot” pokazuje z czym mamy do czynienia. Fortepian improwizuje i nakręca całe brzmienie, do którego dochodzi dość spokojny kontrabas oraz równie spokojna perkusja, która jednak pozwala sobie na wiele. Fresco także daje tu swoje wokalizy, które są taką szczyptą w tej przyprawie. Ale w tej konfiguracji czasem dochodzi do zmian (wyraźniejszy kontrabas w „She Said She Was a Painter” czy szybsza perkusja w „Weeks/Shavout”). Z kolei „Yearning of the Nest” to tylko i wyłącznie solo pianistyczne – lekkie, miłe i bardzo łagodne. Zaś tytułowy utwór to już popis każdego z muzyków, a jednocześnie wszystkiemu towarzyszą skrzypce (podobnie w krótkiej „Africa”). Nie brakuje też skrętów w orient (perkusja w „KarMa Party” oraz bębny w „Gsharim”) czy dźwiękowego eksperymentowania (coś jakby trzeszcząca płyta gramofonowa w „Norgon” i bardzo lekko brzmiąca perkusja), a także odrobiny spokoju (melancholijny „Spirit”).
To trio po raz kolejny pokazuje, że w jazzie można porządnie zaszaleć, zaimprowizować i wyjdzie z tego niesamowita płyta.
8,5/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 