Nie sądziłem, że jeszcze jest mnie w stanie coś zaskoczyć, ale od czego są debiutanci. Nawet tematy już ograne i przeżute mogą nabrać nowych, mniej oczywistych kolorów. Zdecydowanie takim przypadkiem jest „To nie mój film” w reżyserii Marii Zbąskiej, która także napisała scenariusz i… jest autorką zdjęć.
Cała historia skupia się na parze już nie młodych, ale jeszcze nie starych ludzi. Wanda (debiutująca Zofia Chabiera) i Janek (Marcin Sztabiński) są ze sobą już 10 lat, jednak ta bliskość nie jest tak mocna jak kiedyś. Jak sama Wanda stwierdza na początku: „Nasz związek przypomina ładowarkę do telefonu, którą pogryzł pies… Niby ładuje, ale to nie ma prawa działać”. Innymi słowy – trzeba będzie się rozstać. W końcu mężczyzna wpada na dość niekonwencjonalną metodę wyjścia z sytuacji. Proponuje przejście na piechotę 400 km po plaży Bałtyku, nie opuszczając jej, a wszystkie niezbędne rzeczy do przetrwania będą w… sankach. Żadnego kontaktu z cywilizacją, żadnego dzwonienia przez telefon i jedzenie też mamy za sobą.
Sama historia jest bardzo prosta, kameralna, w zasadzie skupiona na drobnych rzeczach. Zbąska bardzo delikatnie, ale z wyczuciem pokazuje relację w stanie zawieszenia. Dużo jest tutaj przestrzeni na rozmowy, proste czynności (gotowanie, szykowanie ogniska, stawianie namiotu), zaś niemal pusta przestrzeń plaży zimą buduje poczucie niemal izolacji. Jednocześnie to bardzo intymne doświadczenie, niepozbawione odrobiny humoru, którego nie spodziewałem się tutaj. Udaje się Zbąskiej balans między powagą (burza niszcząca drzewa i kłótnie) a chwilami niespodziewanego humoru (spotkanie Janka z rybakiem czy pijanego rowerzysty z pomidorami) oraz – co zdecydowanie najważniejsze – zaczyna nam zależeć na tej dwójce.
W tej wyciszonej, kontemplacyjnej opowieści da się zakochać, choć punkt wyjścia może wydawać się pretensjonalny. To jednak jest to zasługa absolutnie świetnego duetu: Chabiera/Sztabiński. Ona jest bardziej żywiołowa, energiczna, on bardziej mrukliwy, wyciszony i spokojny. Czuć między nimi chemię, zaś dialogi (wyraźnie nagrane i słyszalne) brzmią naturalnie, bez popadania w pretensjonalność – od przekomarzanek i ironii aż po szczere, czasem bardzo brutalne słowa. Kompletnie nie czuć tutaj żadnego fałszu, zaś zakończenie pozostaje otwarte.
Może i reżyserka sugeruje, że to nie jej film, a klimatem przypomina niektóre produkcje ze Skandynawii. Nie dajcie się jednak zwieść – debiut Zbąskiej elektryzuje, porusza, bawi i…. koi. Po takich debiutach chce się obserwować i wyczekiwać na kolejne dokonania.
8/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 