Tag: Eric Neveux

Facet na miarę

Wszystko zaczęło się banalnie. Jak każda tego typu historia. A konkretnie od telefonu, który został zgubiony przez kobietę. Na szczęście został znaleziony. Mężczyzna dzwoni przez niego na numer oznaczony w kontaktach jako „Dom” i umawia się na spotkanie. Jakie musi być wielkie zdziwienie, gdy przybyły na spotkanie mężczyzna o imieniu Alexandre jest… strasznie niski. Ale od rozmowy do rozmowy zaczyna się tlić coś poważnego.

facet na miare1

Nie wiem czemu, ale francuskie komedie ostatnimi czasy trzymają naprawdę przyzwoity poziom. Poważne tematy pokazane w lekki sposób, bez nadmiernego zadęcia, lecz także bez przekraczania dobrego smaku to coś, co do mnie trafia. Nie inaczej jest z romantyczną komedią „Facet na miarę” od Laurenta Tirarda. Tutaj mamy bowiem do czynienia z miłością, gdzie dość istotnym problemem może być wzrost. Przynajmniej dla niej – no bo przecież wbijano (gdy byliśmy o wiele, wiele młodsi) do łba, że facet to powinien być rycerz na białym koniu, co będzie w stanie obronić, zawalczyć i być twardym. Problem w tym, że pewne nasze wyobrażenia nie pokrywają się z rzeczywistością, zaś reakcja otoczenia nie jest nieistotna. Tylko, czy o naszym szczęściu mają decydować inni czy my sami? Oto jest najważniejsze pytanie, jakie przy okazji stawia ten film.

facet na miare2

Film bardzo dowcipny, gdzie nie brakuje pewnego błysku w dialogach, trafnych puent oraz slapstickowych gagów. Ile można humoru w oparciu o ten kontrast, potrafi pozytywnie zaskoczyć. Tak samo, jak – mimo pewnej otoczki wyższych sfer – przyziemność całego filmu. Nie ma tutaj jakiś fajerwerków, przejaskrawień czy bajkowości. I dla mnie to jest duży plus. Owszem, całość jest przewidywalna, ale ma ona sporo uroku, nie irytuje, zaś w tle jest odpowiednio dopasowana muzyka.

To wszystko nie zagrałoby, gdyby nie świetnie dopasowany duet. Absolutnie błyszczy tutaj Jean Dujardin w roli tytułowej, nadal czarując swoim uśmiechem oraz urokiem. Nie oznacza to jednak, że jest to jedyna rzecz, jaką ma w swoim arsenale. To jest przykład bardzo silnego charakteru, który twardo stąpa po ziemi, jest pełen wsparcia, ale też i zaradności. Aktor świetnie sprzedaje każdą chwilę, nawet tak błahą jak zderzenie z wielkim psem. Wspierany jest przez śliczną i zjawiskową Virginię Efirę, będącą tą troszkę niepewną, choć bardzo próbującą zerwać z byłym partnerem kobietą. Choć wydaje się być poukładana, inteligentna, to jednocześnie pełna wątpliwości wobec reakcji otoczenia. Chemia między tą dwójką jest prawdziwym paliwem rakietowym, dostarczającym kopa.

facet na miare3

„Facet na miarę” to lekka, sprawna i zabawna komedia znad Sekwany w dobrym wydaniu. Z niegłupim przesłaniem, że nie należy oceniać ludzi po wyglądzie oraz słuchać należy własnego serducha i intuicji. Bo tylko w ten sposób można osiągnąć szczęście.

7/10

Radosław Ostrowski

Riko prawie bocian

Riko to bardzo młody wróbelek, który stracił rodziców przed przyjściem na świat. I pewnie nie przeżyłby kolejnego dnia, gdyby nie znalazła go bocianica. Ptak przygarnia go i wychowuje jak własne dziecko. Ale bociany zamierzają wyruszać na migrację do Afryki, a wróbelek całkowicie pewny, że jest bocianem chce dołączyć do wyprawy. Rodzice ze swoim synem jednak podstępem (bo przekonanie Riko do prawdy nie daje rezultatu) zostawia przybranego syna, który jednak się nie zraża i wyrusza na południe. Towarzyszy mu w tym postrzelona sowa Olga oraz marząca o karierze wokalisty disco papugi.

riko1

Dziwaczny pomysł na bajkę z Europy (a dokładnie z Niemiec, Belgii i Luxemburga), gdzie mamy niedobraną ekipę, która powoli zaczyna tworzyć coś więcej. Niby to już znamy, a kolejność zdarzeń dla każdego powyżej sześciu lat nie będzie raczej czymś zaskakującym. Dojdzie do spięć, nie wszyscy mają czyste intencje (papuga Kiki), po drodze dojdzie do dramatycznych pościgów (nietoperze czy finał), bohaterowie zaczną się otwierać. Innymi słowy, klasyka gatunku. Ale ja się niestety troszkę znudziłem przewidywalnością, gdzie wszystko szło jak po sznurku. Oczywiście, happy end i akceptacja przez rodzinę też musi być. Ale po drodze jest parę całkiem niezłych pomysłów (gołębie na drutach elektrycznych podłączone do… Internetu i gadające slangiem komputerowym – perełka), dodających odrobinkę świeżości.

riko2

Sama animacja jest całkiem przyzwoita i twórcy na tym polu nie mają się czego wstydzić. Może widać, że niektóre postacie nie są zbyt szczegółowo zarysowane, jednak nie kłuje to mocno w oczy. Typowa produkcja ze średnim budżetem, gdzie czuć pewien europejski sznyt. Tak samo przyzwoicie prezentuje się polski dubbing, gdzie tłumaczenie jest naprawdę niezłe.

riko3

Za to głosy są bardzo wyraziste i nawet drobne epizody (Mirosław Zbrojewicz jako kruczy mafiozo czy Waldemar Barwiński jako mewa) zapadają w pamięć. Ale główne role też są świetne i wnoszą film na troszkę wyższy poziom. Kapitalna jest Magdalena Boczarska w roli lekko schizofrenicznej sowy Olgi (a ten znaczek a’la Punisher na tułowie) z dość podłamaną przeszłością. Humor wnosi Piotr Gąsowski, czyli Kiki – lekko narcystyczna, napuszona diwa zbyt dramatycznie przeżywająca wiele wydarzeń. Zaś Bernard Lewandowski przy nich wydaje się troszkę blado, ale całkiem nieźle radzi sobie z pokazaniem jego determinacji.

„Riko” to dość pokręcona i miejscami pozwalająca sobie na dość nieoczywiste postacie fabułka skierowana do bardzo młodego odbiorcy. Ja może jestem troszkę za stary na takie cudeńka, ale czas nie był do końca stracony. Ocena lekko podwyższona za dubbing, będącym mocnym wsparciem dla tytułu.

6/10

Radosław Ostrowski