Tag: Jack Nicholson

Fortuna

Lata 20. W czasie powojennym (czyli po I wojnie światowej) obowiązywało prawo, na mocy którego mężczyzna z kobietą mogli przekraczać granice stanów tylko wtedy, gdy byli małżeństwem. Przepis ten jest problemem dla Nicky’ego, który ma romans z niejaką Freddie, ale jest żonaty. Więc postanawia wykorzystać do pomocy kumpla, Oscara, mającego być panem młodym. Jednak panowie tak naprawdę są łasi na jej majątek i dlatego chcą wykorzystać tą sytuację.

fortuna1

Sam film to mieszanka komedii (slapstickowej), wątku kryminalnego (dość lekko prowadzonego) oraz kina obyczajowego. Sama produkcja jest lekką błahostką, która może nie zaskakuje, czasami humor oparty na kontraście i slapsticku może wydawać się nie najwyższych lotów oraz mniej subtelny, a sama intryga powoli traci na swojej sile, jednak reżyser bardzo zgrabnie przygląda się ówczesnej obyczajowości (podszywanie się pod małżeństwo i szwagra), wiernie odtwarza epokę (scenografia i kostiumy naprawdę niezłe oraz świetna jazzowa muzyka), a kilka pomysłów na próbę usunięcia kobiety oraz zdobycia jej fortuny (druga połowa filmu) potrafi parę razy wywołać uśmiech.

fortuna2

Swoje za to próbują robić aktorzy i ich chemia potrafi przykuć uwagę do samego końca. Zarówno Jack Nicholson (troszkę nieopanowany Oscar), jak i Warren Beatty (elegancki i opanowany Nicky) stanowią niezły duet oszustów. Jednak film ukradła naprawdę świetna Stockard Channing jako Freddie, która miesza w sobie zagubienie, niepewność oraz twardy charakter, a nieudolne próby gotowania pokazują jej talent komediowy.

Całość jest lekka, choć dla wielu może być to zbyt błaha komedyjka, by zwracać na nią uwagę. Broni się dzięki niezawodnemu aktorstwu oraz kilku zabawnym scenom. Po prostu niezłe kino, ale Nichols miał o sobie przypomnieć w następnej dekadzie.

6/10

Radosław Ostrowski

Lśnienie

Jack Torrance był nauczycielem, jednak decyduje się podjąć prace jako stróż w hotelu Overlock umieszczonym wysoko w górach. Przybywa tutaj razem z żoną i synem, który ma wyimaginowanego przyjaciela. Na miejscu dowiaduje się, że jego poprzednik zamordował swoją żonę i dwie córki, po czym popełnił samobójstwo. Poza tym w hotelu, zaczynają się dziać dziwne rzeczy.

Stanley Kubrick – ten reżyser ma reputację twórcy realizującego filmy na najwyższym poziomie. Po kasowej porażce „Barry’ego Lyndona” tym razem postanowił nakręcić adaptację horroru Stephena Kinga – bardzo popularnego pisarza grozy. Efekt – jeden z ciekawszych i dość nietypowych horrorów w historii kina. Reżyser stawia przede wszystkim na klimat (opuszczony hotel z mroczną tajemnicą, imponującą scenografią) i atmosferę wyalienowania doprowadzającą do obłędu i szaleństwa, zaś umieszczenie akcji zimą tylko potęguje ten klimat. W dodatku jak to u Kubricka całość jest zrealizowana na najwyższym poziomie – w dodatku po raz pierwszy wykorzystano Steadicam (stabilna praca kamery), zaś montaż jest tutaj bardzo rytmiczny (wplatane w scenach „lśnienia” sceny wylewającego się z windy morza krwi czy morderstwa sióstr) i elementy metafizyczne gmatwają całą sytuację, bo być może są efektem nadużycia alkoholu, może jednak nie. Więcej nie powiem, bo zakończenie mocno namiesza w głowie. W dobie dzisiejszych horrorów „Lśnienie” to perła.

lsnienie1

Jeśli zaś chodzi o aktorów, to już tak idealnie nie jest. Owszem, Jack Nicholson jest po prostu wspaniały, zaś sceny z jego obłędem lub moment, gdy siekierą chce się dobić do łazienki wywołują naprawdę ciarki na plecach. Choć były momenty, gdy miałem wrażenie szarżowania (zamknięcie w chłodziarce), to jednak nie popada on w groteskę czy przesadę, czego niestety nie da się powiedzieć o Shelley Duvall w roli Wendy, żony Jacka. Strach i przerażenie w jej wykonaniu (od momentu odkrycia prawdy o obłędzie Jacka) wydają się przeszarżowane i mocno przerysowane. Może i miało to pokazać przerażenie, ale wyszła z tego karykatura (niepewne trzymanie noża w ręku) – można to było lepiej rozegrać. Za to warto wyróżnić trzech aktorów: Scatmana Crothersa (kucharz Dick Halloran), debiutującego Danny’ego Lloyda (Danny, obdarzony „lśnieniem” syn Jacka) i Phillipa Stone’a (kelner Delbert Grady).

lsnienie2

Chciałbym powiedzieć, że Kubrick nakręcił arcydzieło, ale nie tym razem. Technicznie to perfekcja, aktorstwo też jest dość wysoki poziom, jednak jedna osoba mocno położyła ten film. Mogło być fantastycznie, a wyszło nieco ponad poziom dobry. Poza tym było kilka momentów nużących (m.in. dość długa ekspozycja). Niemniej warto obejrzeć „Lśnienie” ze względu na realizację i poziom, który i tak dla wielu jest nieosiągalny nawet do dnia dzisiejszego.

7/10

Radosław Ostrowski