Martin Zandvliet – Kinoblog

Tuż po II wojnie światowej w japońskim więzieniu przebywa Amerykanin Nick. Tam udaje się uratować przed śmiercią mężczyznę. ten go prosi o pomoc w ucieczce, za co ma wobec Nicka dług wdzięczności. Jak się okazuje, zbieg był członkiem Yakuzy i proponuje Amerykaninowi dołączenie do tej organizacji.

outsider1

Sam pomysł na nową fabułę od Netflixa wydawał się całkiem niezły, bo gangsterskich filmów w orientalnym klimacie nigdy dość. Jest tu wszystko, co być powinno: zdrada, kwestia honoru, miłość, lojalność oraz kolejne awanse naszego bohatera. Tylko, że zawiązanie akcji (Amerykanin członkiem Yakuzy?) wydaje się co najmniej mało prawdopodobne. Nieufność Japończyków do obcych nie mogła doprowadzić do sytuacji, że osoba spoza Azji (biała) mogła zostać członkiem japońskiej mafii. Niemniej początek potrafi intrygować, ale dość szybka droga naszego bohatera, który wydaje się być bardziej honorowy – przynajmniej pod koniec – niż potomkowie samurajów, wydaje się niezbyt przekonujący.

outsider2

Dodatkowo film Martina Zandvlieta („Pole minowe”) jest zwyczajnie przewidywalny i nudny, gdzie nawet wątki poboczne (Nick zaczyna spotykać się z siostrą jednego z nowych braci czy bohater zostaje rozpoznany przez kumpla z wojska) są tylko zapychaczami, spowalniającymi akcję. Nawet sceny typowe dla kina gangsterskiego, czyli strzelaniny, egzekucje czy zabawy w podchody pozbawione są finezji. Muszę jednak przyznać, że zwyczaje związane z yakuzą (obcinanie palców za nieposłuszeństwo, dołączenie do grupy czy tworzenie tatuaży) są zrealizowane wręcz z pietyzmem. A nasz bohater, mimo nikłej znajomości japońskiego, zaczyna zyskiwać szacunek ludzi z mafii, co wydaje się największym kuriozum.

outsider4

Małomówny Jared Leto miał tutaj stworzyć postać opanowanego twardziela, tylko że brakuje mu charakteru. Wychudzony, z dużymi oczami, początkowo zagubiony, sprawia wrażenie faceta ze szczęściem większym niż Księżyc. Absolutnie niewiarygodna rola człowieka z przeszłością (wiemy, że służył w wojsku USA), która jest tak nijaka, że już bardziej się nie da. Drugi plan z kolei zlewa się w jedną, bezbarwną masę, pozbawioną wyrazistości.

outsider3

Niestety, ale Netflix przy realizacji filmów nie ma takiej ręki jak przy serialach. „Outsider” miał spory potencjał na udany film gangsterski, tylko dziurawy scenariusz oraz zagubiony reżyser wszystko zepsuli. Czyżby gigant z Los Gatos postawił w przypadku filmów na ilość niż na jakość? Oby takie koszmarki więcej się nie przytrafiły.

4/10

Radosław Ostrowski

Marzec 1945 roku. Danię opuszczają niemieccy żołnierze, którzy wieją do swojego kraju. Ale ci, co dali się złapać zostają zmuszeni do rozminowania całego wybrzeża. A że tych min jest ponad 2 miliony, to troszkę czasu im to zajmie. I tutaj mały 12-osobowy oddział trafia pod „opiekę” sierżanta Rasmussena, który nie ukrywa swojego wrogiego stosunku do swoich podopiecznych.

pole_minowe1

Skandynawski film wojenny – ten oksymoron brzmi równie przekonująco jak dobry polski horror czy fajna niemiecka komedia. Jednak nie takie dziwne rzeczy się trafiały do kin czy dystrybucji streamingowej. „Pole minowe” było nominowane do Oscara za film nieanglojęzyczny dwa lata temu, co już musiało skupić uwagę wielu widzów z całego świata. Sam film to pozornie spokojny, klasycznie opowiedziany film o wojnie, a właściwie o młodych chłopakach. Niby mają niemieckie mundury, ale tak naprawdę są zwykłymi młodzieńcami, którzy może i walczyli za kraj, ale wojny ledwo zasmakowali. Niedoświadczeni, ledwo wyszkoleni, mają w ramach nazwijmy to „sprawiedliwości dziejowej”, posprzątać po sobie. Bo skoro Niemcy zostawili miny, to Niemcy mają je zabrać i rozbroić. Bo w końcu łatwiej będzie, jak zginie jakiś Szkop niż żeby duński wojak. Przecież to Niemcy – pamiętajcie, co ONI zrobili z naszym krajem. Brzmi znajomo? Taka ubrana w elegancki sposób żądza zemsty, polana sosem nienawiści. Przecież wszyscy Niemcy to podli, bezwzględni dranie, którym za nic nie można ufać i należy ich zamykać w domku, żeby nie próbowali uciec.

pole_minowe2

Reżyser jest jednak za sprytny, by stosować ten prosty podział. Wszyscy niemieccy chłopcy to właśnie chłopcy, tęskniący za domem, rodzinami oraz dawnym życiem. Początkowo sierżant (świetny Roland Moller) traktuje ich bardzo szorstko, z dużą dawką nieufności. To jednak z czasem zaczyna się zmieniać, a chłopcy stają się niemal traktowani jak synowie, chociaż to ciągle ulegało zmianie. To spojrzenie, nerwowe ruchy dłoni, drgawki – takimi detalami budowana jest pozornie twardego wojaka, ale nie pozbawionego wrażliwości (wspólna gra w piłkę). Co do chłopaków, to poznajemy najbardziej czterech, w tym Sebastiana oraz Helmuta, ale wrażenie robią sceny rozminowania. To wszystko trzyma w napięciu, a każdy wybuch ma ogromną siłę rażenia.

pole_minowe3

„Pole minowe” to zaskakujący kawał dobrego kina, bardziej stawiający na psychologię niż czysto wojenną zadymę. Niby przypomnienie prawdy, że wróg po bliższym poznaniu przestaje być wrogiem, ale jak najbardziej warte pamiętania.

7/10

Radosław Ostrowski