Neon Demon

Poznajcie Jesse – takich dziewczyn jak ona w Los Angeles jest na pęczki. Ładne dziewczyny z małych miejscowości i dużymi marzeniami, by podbić świat. I to w najtrudniejszym fachu na świecie, gdzie dominuje kult młodości, czyli modelingu. A jest najpiękniejszą dziewczyną i tak młodą, bo zaledwie 16 lat posiada to dziewczę. A już koleżanki patrzą na nią z zawiścią – podkrada ich sesje, pojawia się na wybiegu i są przekonane, że zrobiła to przez łóżko. I z zemsty zrobią jedną rzecz, jaką tylko można.

neon_demon1

Jak widzicie sama fabuła nie należy ani do oryginalnych, ani zaskakujących. I w zasadzie można byłoby ją olać, gdyby nie nazwisko reżysera. Nicolas Winding Refn – magnetyzujący, intrygujący, najbardziej rozchwytywany twórca spoza Hollywood, kręcący filmy w Hollywood, posiadający własny styl wizualny. Każdy kto widział „Drive” czy „Bóg tylko wybacza” wie, o czym mówię. Nowe dzieło „Neon Demon” w niczym nie ustępuje w/w/ tytułom, jeśli chodzi o stronę plastyczną – to arthouse’owe kino, pełne mroku oraz gwałtownego, mocnego koloru, postaci idących w mroku, a w tle gra hipnotyzująca ambientowa muzyka. Reżyser wie, jak budować klimatyczne ujęcia, co widać choćby w scenach pokazów, gdzie bohaterka stoi i cały czas odbija się flesz od pstrykanych zdjęć czy pojawienia się pantery w wynajętym lokum.

neon_demon2

Ale wiecie, w czym jest największy problem? Że to wszystko jest tak naprawdę płytkie i puste w środku. Postacie gadają o pięknie, młodości, ale nie wynika z tego nic. I żeby to było ważne i głębokie, pełne jest podtekstów erotycznych, symboli oraz wrzuconego na siłę drugiego dna. Modelki są tutaj niemal wampirami czającymi na krew Jesse, by być takie młode jak ona – jedna z nich nawet próbuje wyssać jej krew z rannej ręki, charakteryzatorka chce się z nią przespać, a gdy odmawia robi to… ze zwłokami (fuj!!!). Jakby tego było mało, jeszcze są jakieś trzy trójkąty, nagi taniec pod prysznicem, wreszcie morderstwo i kanibalizm, tylko – kogo to obchodzi? Wszystko jest tutaj pretekstowe, trudno też mówić o jakichkolwiek postaciach czy aktorstwie. Wszyscy są tutaj marionetkami w rękach reżysera, któremu są całkowicie posłuszne i mówią te swoje tzw. dialogi, które nie są niczym godnym uwagi. Wyłamuje się tutaj jedynie Keanu Reeves w roli ordynarnego i prostackiego dozorcy Hanka, ale to troszkę za mało.

neon_demon3

Po „Neon Demon” nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Refn stał się niewolnikiem swojego własnego stylu, czyli audio-wizualnego przepychu, pełnego rozbudowanego tła, symboli, aluzji i metafor. Z jednej strony to go wyróżnia i czyni go jakimś, ale z drugiej ta maniera zaczyna odbijać się czkawką, czyniąc go coraz bardziej hermetycznym i nieczytelnym. Dla mnie to absolutna strata czasu i przerost formy nad treścią.

5/10

Radosław Ostrowski

Tylko Bóg wybacza

Julian razem z bratem Ryanem prowadzi szkołę muaytai, która jest przykrywką dla handlu narkotykami. I ten interes idzie dość spokojnie do czasu, gdy Ryan zabija nastoletnią prostytutkę. Facet zostaje równie brutalnie zamordowany przez miejscowego policjanta Changa. Wtedy do Bangkoku przybywa matka obu mężczyzn i chce się zemścić za śmierć pierworodnego.

wybacza1

Nicolas Winding Refn – to nazwisko stało się ostatnio głośne, dzięki filmowi „Drive” z Ryanem Goslingiem. Jeśli ktoś jednak spodziewał się powtórki z rozrywki, to musiał się mocno rozczarować. „Tylko Bóg wybacza” jest trudny w odbiorze, pełen symboli, pretekstowej fabuły oraz realizacji przypominającej filmy Davida Lyncha, gdzie granica między jawą a snem czy ciąg przyczynowo-skutkowy rozmywa się. Toczy się pewna gra, której reguły nie są do końca jasne i mamy tutaj dwa wyjścia: dać się unieść niesamowitej warstwie audiowizualnej (kapitalne zdjęcia, pełne mocnych kolorów – dominuje czerwień, błękit oraz gra oświetleniem plus elektroniczno-orientalna muzyka) albo próbować rozłożyć na czynniki pierwsze i poskładać elementy układanki. Zadowoleni będzie tylko wtedy, jeśli wybierzecie pierwszy wariant. Refn nadal pozostaje stylowym twórcą, zaś akcja jest bardziej statyczna i stonowana (wyjątkiem scena zamachu na policjanta w barze), jednak miałem wrażenie, ze wpadłem w labirynt pozbawiony wyjścia. Jest wiele niedomówień, dialogów jeszcze mniej niż poprzednio, zaś przemoc jest brutalna i krwawa – bez słodzenia. Pod tym względem „Bóg” przypomina „Valhallę: Mrocznego wojownika”, który był równie ciężki w odbiorze jak obecny tytuł, co mnie trochę odtrąciło. Zapewne daje on wiele pola do interpretacji, jednak mi to niewiele pomaga.

wybacza2

Sytuację częściowo ratuje aktorstwo, ale nie wszystkich. Ryan Gosling tutaj jest bardzo stonowanym i raczej unikającym przemocy facetem, zamiast tego gapi się w sina dal, potem siedzi, milczy i najwyżej zaciska pięści. Kompletnie mnie nie interesowała ta postać. Znacznie ciekawszy był Vithaya Pansringarm, czyli gliniarz Chang. Zazwyczaj spokojny i opanowany (widać zwłaszcza, gdy śpiewa w karaoke), ale kiedy wymaga tego sytuacja rusza w ruch jego katana, a wtedy ręce są cięte szybciej i częściej niż w „Gwiezdnych wojnach”. Kompletnym strzałem za to jest Kristin Scott Thomas jako matka Crystal. Wygląda dość groteskowo, by nie rzec tandetnie (długie blond włosy, kiczowate ubrania), jednak okazuje się być kobietą z jajami, która wręcz dominuje nad Julianem, upokarza go (rozmowa przy stole razem z jego żoną).

wybacza3

Wybaczcie mi to, co powiem, ale dla mnie „Tylko Bóg wybacza” to kolejny przykład przerostu formy nad treścią. Owszem, wygląda to rewelacyjnie, ale scenariusz jest dziwaczny, niejasny i niezrozumiały. Może fani Refna mu wybaczą, ale mnie będzie ciężko.

6/10

Radosław Ostrowski