Opiekunka: Demoniczna królowa

Pierwsza „Opiekunka” wzięła mnie z zaskoczenia. Mieszanka krwawej komedii z opowieścią o wyrywaniu się z dzieciństwa i wchodzeniu w wiek nastoletni dała mi masę frajdy. B-klasowy sznyt, samoświadomość i dużo humoru podziałały jak trzeba. Tym bardziej byłem zdziwiony, że było to dzieło McG, którego wielkim fanem nie byłem. No i pojawiły się wieści, że Netflix robi sequel. Nie powiem, czekałem i… o mój Boże. Jest więcej, bardziej oraz równie fajnie jak w jedynce.

Minęły dwa lata, a nasz Cole chodzi do liceum, gdzie traktowany jest jak wariat. Nikt nie wierzy w to, co się wydarzyło poprzednio. Że opiekunka razem z demonami należała do sekty i potrzebowano jego krwi, by spełnić swoje największe marzenia. Jedyną osobą wspierającą go jest blondwłosa Melanie. W szkole pojawia się jeszcze nowa, jeszcze bardziej wyobcowana Phoebe. Na wieść, że rodzice chcą go umieścić w psychiatrycznym liceum chłopak decyduje się na wagary z Melanie. Płyną łódką gdzieś na odległa wyspę (razem z kumplami) i okazuje się, że… Melania zawarła pakt z diabłem. No i trzeba krwi prawiczka, by wszystko doszło do skutku. Czyli wszystko zaczynamy od początku, jednak bohater ma wsparcie w postaci przypadkowo pojawiającej się Phoebe.

McG realizuje wszystko zgodnie z zasadą pradawnego amerykańskiego boga Box-Office’a. Jest inna lokalizacja, ale (prawie) ci sami bohaterowie. Jest więcej krwi, troszkę bluzgów oraz porąbanych pomysłów realizacyjnych. Zupełnie jakbym oglądał teledysk czy grę komputerową (scena walki jeden na jeden żywcem wzięta z jakiejś bijatyki): pojawiające się napisy, sceny retrospekcji dotyczące naszych złoli, w tle wpleciona muzyka z lat 70. i 80. (m.in. Focus, Jefferson Airplane czy Tangerine Dream), popkulturowe odniesienia w dialogach (bo nastolatkowie oglądają stare filmy i uczą się z nich) oraz groteskowe sceny zgonów. Wszystko w bardzo krzywym zwierciadle, z chwilami na złapanie oddechu oraz przewrotnym finałem.

W zasadzie mam jeden poważny problem, bo całość jest aż za bardzo przerysowana, szalona i chcąca być cool. W paru momentach jest tego aż za dużo, przez co można wybić się z seansu. I tylko dlatego dwójka jest filmem utrzymującym poprzednika, ale go nie przebijającym. Aktorzy wydają się wiedzieć, w co weszli i bawią się świetnie na planie, balansując między powagą a zgrywą. Ale czego kompletnie się nie spodziewałem, to pojawienie się Samary Weaving pod sam koniec jako cameo. Zaś starzy znajomi (m.in. Judah Lewis, Bella Thorne i Robbie Amell) nie sprawiają wrażenia znudzonych.

Druga „Opiekunka” nie jest w żadnym wypadku odgrzewanym kotletem, ale równie szaloną, zabawną, krwawą komedią dla nastolatków. Prosta, bezpretensjonalna zabawa konwencją jakiej troszkę na dzisiejsze czasy potrzebujemy.

7/10

Radosław Ostrowski

Gdy spotkaliśmy się pierwszy raz

Punkt wyjścia wydaje się bardzo prosty: jest Halloween roku 2014. Impreza jak impreza, jest muzyka, przebrania, alkohol, ludzie się poznają i czasami wychodzi z tego coś więcej. Jednym z takich gości jest Noah – niedoszły korposzczurek, pianista grający w knajpie. Właśnie na tej imprezie poznaje Avery, którą uznaje za dziewczynę swoich marzeń i cudownie spędzają noc. Ale trzy lata później dziewczyna zaręcza się z niejakim Ethanem, co u chłopaka – traktowanego jak przyjaciel – wywołuje silny ból. Wydaje się, że tak już zostanie na zawsze, ale czasami los potrafi zaskoczyć. A wszystko dzięki budce do robienia zdjęć, gdzie Noah wrzuca monetę i po dwóch „błyskach” budzi się… trzy lata i dzień wcześniej, czyli przed imprezą. Daje mu to sporą szansę za zmianę wydarzeń, których konsekwencje odczuje za trzy lata.

gdy ja zobaczylem1

Na pierwszy rzut oka to banalna komedia romantyczna z motywem podróży w czasie. Dodatkowo główną rolę gra wywołujący głównie irytację Adam Divine, z którym nie miałem wcześniej do czynienia. Sam punkt wyjścia, czyli wariacja na temat „Dnia świstaka” oraz podróży w czasie sama w sobie jest interesująca. I choć wydaje się to wszystko brzmieć dziwnie znajomo, sam efekt okazuje się całkiem znośny. Wynikać to może z faktu, że reżyser tak kombinuje, by klasyczne motywy z gatunku (frajer zakochany w superlasce, muzyka jazzowa, wehikuł czasu, impreza), ale także próbuje unikać typowych szablonów w rodzaju pogoni za miłością czy wygraną protagonisty. Mimo repetycji paru scen, nie czułem zbyt wielkiego znużenia. Choć jest kilku głupawych scen i banalnych gagów (Noah próbujący grać na fortepianie w jednej z wersji wydarzeń czy wspólny bieg), to udaje jest kilka zabawnych sytuacji oraz miejscami troszkę gorzka refleksja.

gdy ja zobaczylem2

Samo zakończenie filmu przypomniało mi sytuację związaną z postacią Jacka Skeletona z „Miasteczka Halloween”. I tak jak Jack chciał zostać św. Mikołajem, co zakończyło się katastrofalnie, tak samo Noah za wszelką cenę chce zdobyć dziewczynę. Nawet kiedy mu się udaje (przy okazji mając wypasiony dom oraz kupę forsy jako vice prezes), to jednak efekt jest bardzo rozczarowujący. Mając pozornie szczęśliwy związek, sukces okazuje się pozorny. Nie czuć tak naprawdę tej chemii, która wydawała się być na pierwszej randce, zaś ona czuje się nieszczęśliwa w związku z korposzczurem. Wnioski i przesłanie wydają się jasne, że nie wszystko, co wydaje nam się źródłem szczęścia, ma cokolwiek ze szczęściem wspólnego. A szczęście może być bliżej niż nam się to wydaje.

gdy ja zobaczylem3

Zagrane jest to naprawdę nieźle, mimo niezbyt dobrego scenariusza. Pozytywnie zaskoczył mnie Adam Divine jako mocno zafiksowany Noah, który nawet granie mimiką wykonuje bardzo porządnie. Budzi sympatię od początku, nawet kiedy zmienia swój charakter, licząc na zwiększenie szans. Drugi plan ewidentnie kradnie Shelley Henning jako fotografka Carrie, która jest bardziej do rany przyłóż niż się wydaje na pierwszy rzut oka oraz Andrew Bachelor w roli przyjaciela Maxa. Zaś obiekt obsesji naszego bohatera i jej partner (Alexandra Daddario & Robbie Amell) nie mają tu zbyt wiele do roboty, stając się tylko tłem dla wydarzeń.

No i mam pewien z tym filmem. „Gdy spotkaliśmy się…” ma obiecujący punkt wyjścia, sympatycznych aktorów oraz troszkę łopatą wrzucony morał. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że był tutaj potencjał na coś bardziej ciekawszego i szalonego. A tak wyszedł średniaczek.

5/10

Radosław Ostrowski

ARQ

Czym jest tytułowy ARQ? To maszyna skonstruowana przez pewnego młodego inżyniera, który kiedyś pracował dla potężnej korporacji Torus. Cacko powstało do stworzenia energetycznego perpetuum mobile, ale okazuje się małym wehikułem czasu. Firma ta prowadzi wielką wojnę w świecie doprowadzonym do wielkiego upadku świata, toksycznego zatrucia oraz braku jedzenia. Ale wszystko zaczyna się w momencie, kiedy do niego oraz dziewczyny wpada trzech kolesi i chcą kasy. To członkowie walczącego ruchu oporu zwanego Blokiem. Ale cała próba wyrwania się kończy śmiercią Rena, który… budzi się znowu w swoim wyrku.

arq1

To jeden z pierwszych filmów zrobionych przez Netflixa i całkiem zgrabna wariacja z „Dniem świstaka” w konwencji SF. Mamy przypadkowo zapętlony dzień (a właściwie parę godzin), gdzie kolejne zgony i repetycje pozwalają odkrywać kolejne elementy intrygi związanej z tą maszyną. Samo tło jest tutaj ledwo zarysowane (wiadomości w tle), a wszystko znajduje się w bardzo zamkniętej przestrzeni. Reżyser odkrywa powoli kolejne elementy układanki, które czynią prostą intrygę coraz bardziej skomplikowaną, gdzie pewne osoby okazują się kimś zupełnie innym niż na początku, a wiele wydarzeń zaczyna zmieniać następne pętle. Więc nie jest tutaj czystej powtórki wydarzeń, bo nie tylko Ren zaczyna respawnować się po śmierci, co jeszcze bardziej wywraca przewidywalność całych wydarzeń. I to wyróżnia „ARQ” z grona wielu klonów „Dnia świstaka”, ale sztafaż SF w zasadzie jest tu ograniczony do minimum.

arq2

Scenografia jest tutaj bardzo oszczędna – w zasadzie najważniejsze jest pomieszczenie z maszyną zwaną ARQ oraz bardzo skromnych efektów specjalnych (wiadomości oraz pojawiający się robot). Problem jednak w tym, że z powodu tej intrygi przestałem zwracać uwagę na postacie. Te osoby bardziej przypominają jakieś awatary, ledwo zarysowane i w zasadzie pozbawione głębi. Nawet główny bohater, czyli Renton, nie jest wyjątkiem od reguły, choć zagrane jest to naprawdę solidnie. Co na bank pomagają kompletnie nieznane, mało ograne twarze.

arq3

Jak więc ocenić „ARQ”? Niby ograny pomysł z pętlą w czasie, ale spokojna realizacja, ciągle wolty i przewrotki są w stanie dostarczy wiele satysfakcji. Jako rozrywkowe dzieło sprawdza się solidnie, chociaż czasem logika może budzić wątpliwości (pętle przeżywane przez innych). Ale to nie są irytujące detale, psujące przyjemność z seansu.

7/10

Radosław Ostrowski

Opiekunka

Cole jest młodym chłopcem, lat 12. Mieszka z rodzicami, jest ogólnie pojmowanym loserem, który ma bardzo duże kompleksy: boi się praktycznie wszystkiego, jest szykanowany, nieśmiały, chociaż ma szeroką wiedzę. Że nie jest dojrzały może wskazywać fakt, że ma… opiekunkę. Bee jest taką laską, z którą udaje mu się nawiązać silną więź (poza koleżanką ze szkoły, która jest jego sąsiadką). Pewnego wieczora, gdy jego rodzice jadą za miasto, chce z ciekawości zobaczyć, co robi jego opiekunka, gdy śpi. To, co zobaczy przejdzie jego najśmielsze oczekiwania.

opiekunka1

McG – Joseph McGinty Niccol – reżyser, który filmy robił albo złe, albo ch***we, więc nie spodziewałem się po jego nowym filmie niczego specjalnego. Muszę jednak przyznać, ze ten horror na wesoło bardzo mnie zaskoczył. Sama historia nie jest jakaś super skomplikowana oraz pełna klisz, tylko że wszystko zostało wzięty w duży nawias. Mamy tutaj grupkę ludzi potrzebujących krwi do zawarcia paktu z diabłem, ścieżkę dźwiękową inspirowaną klasycznymi horrorami i elektroniką oraz sporą dawkę kiczu zmieszaną z humorem. Żartem są pojawiające się napisy w trakcie, nadmiar (celowy) krwi oraz makabrycznych zgonów (akcja z policjantami), czyniąc ten film bardziej podkręconą wersją „Kevina samego w domu” w reżyserii Sama Raimi w latach 80.

opiekunka2

Pojawiają się ograne chwyty w postaci pojawienia się znikąd przeciwnika, ukrywanie się przed uzbrojoną opiekunką w przedpokoju, ale to wszystko zostaje ograne czy to za pomocą dowcipnej gatki (starcie z ranną cheerleaderką, którą może da się słowem przekonać) albo wykorzystaniem piosenki (wjazd na chatę w rytm nieśmiertelnego „We Are The Champions”) czy pomysłową inscenizacją (ucieczka pokazana z perspektywy twarzy bohatera czy konfrontacja na fundamentach). I to wszystko działa aż do samego końca, gdy bohater zyskuje szacunek dawnych wrogów, poznaje fajną dziewuchę i – mówiąc najprościej – staje się dorosły.

opiekunka3

Poza zaskakującym wyczuciem konwencji, reżyser też pewnie prowadzi aktorów, choć tak naprawdę liczy się tylko dwoje z nich: Judah Lewis oraz bardzo apetyczna Samara Weaving. Pierwszy bardzo dobrze przedstawia typowego zakompleksionego, niepewnego siebie chłopaka. Niby takich było na ekranie wielu, ale i temu kibicowałem do końca. Z kolei Weaving to diaboliczna mieszanka uroku, seksapilu oraz bezwzględnej determinacji. Wodzi za nos swoim niewinnym spojrzeniem, by później wbić noże w łeb. I jak tu przejść obok niej obojętnie? Drugi plan też jest zaskakująco bogaty, a aktorzy wczuli się w tą poważną-niepoważną historię.

opiekunka4

Nie spodziewałem się, że kiedyś to powiem, ale McG zrobił naprawdę dobry film. „Opiekunka” to kolejny przykład udanych, ostrych i krwawych jaj z horroru. Przyspieszony kurs dojrzewania oraz zgrywa z gatunku, dodatkowo z klimatem oraz napięciem, dodatkowo zrobione w bezpretensjonalny, lekki sposób. Panie McG, zwracam honor i mam nadzieję, ze następne filmy będą przynajmniej na tym poziomie.

7/10

Radosław Ostrowski