Punkt wyjścia wydaje się bardzo prosty: jest Halloween roku 2014. Impreza jak impreza, jest muzyka, przebrania, alkohol, ludzie się poznają i czasami wychodzi z tego coś więcej. Jednym z takich gości jest Noah – niedoszły korposzczurek, pianista grający w knajpie. Właśnie na tej imprezie poznaje Avery, którą uznaje za dziewczynę swoich marzeń i cudownie spędzają noc. Ale trzy lata później dziewczyna zaręcza się z niejakim Ethanem, co u chłopaka – traktowanego jak przyjaciel – wywołuje silny ból. Wydaje się, że tak już zostanie na zawsze, ale czasami los potrafi zaskoczyć. A wszystko dzięki budce do robienia zdjęć, gdzie Noah wrzuca monetę i po dwóch „błyskach” budzi się… trzy lata i dzień wcześniej, czyli przed imprezą. Daje mu to sporą szansę za zmianę wydarzeń, których konsekwencje odczuje za trzy lata.
Na pierwszy rzut oka to banalna komedia romantyczna z motywem podróży w czasie. Dodatkowo główną rolę gra wywołujący głównie irytację Adam Divine, z którym nie miałem wcześniej do czynienia. Sam punkt wyjścia, czyli wariacja na temat „Dnia świstaka” oraz podróży w czasie sama w sobie jest interesująca. I choć wydaje się to wszystko brzmieć dziwnie znajomo, sam efekt okazuje się całkiem znośny. Wynikać to może z faktu, że reżyser tak kombinuje, by klasyczne motywy z gatunku (frajer zakochany w superlasce, muzyka jazzowa, wehikuł czasu, impreza), ale także próbuje unikać typowych szablonów w rodzaju pogoni za miłością czy wygraną protagonisty. Mimo repetycji paru scen, nie czułem zbyt wielkiego znużenia. Choć jest kilku głupawych scen i banalnych gagów (Noah próbujący grać na fortepianie w jednej z wersji wydarzeń czy wspólny bieg), to udaje jest kilka zabawnych sytuacji oraz miejscami troszkę gorzka refleksja.
Samo zakończenie filmu przypomniało mi sytuację związaną z postacią Jacka Skeletona z „Miasteczka Halloween”. I tak jak Jack chciał zostać św. Mikołajem, co zakończyło się katastrofalnie, tak samo Noah za wszelką cenę chce zdobyć dziewczynę. Nawet kiedy mu się udaje (przy okazji mając wypasiony dom oraz kupę forsy jako vice prezes), to jednak efekt jest bardzo rozczarowujący. Mając pozornie szczęśliwy związek, sukces okazuje się pozorny. Nie czuć tak naprawdę tej chemii, która wydawała się być na pierwszej randce, zaś ona czuje się nieszczęśliwa w związku z korposzczurem. Wnioski i przesłanie wydają się jasne, że nie wszystko, co wydaje nam się źródłem szczęścia, ma cokolwiek ze szczęściem wspólnego. A szczęście może być bliżej niż nam się to wydaje.
Zagrane jest to naprawdę nieźle, mimo niezbyt dobrego scenariusza. Pozytywnie zaskoczył mnie Adam Divine jako mocno zafiksowany Noah, który nawet granie mimiką wykonuje bardzo porządnie. Budzi sympatię od początku, nawet kiedy zmienia swój charakter, licząc na zwiększenie szans. Drugi plan ewidentnie kradnie Shelley Henning jako fotografka Carrie, która jest bardziej do rany przyłóż niż się wydaje na pierwszy rzut oka oraz Andrew Bachelor w roli przyjaciela Maxa. Zaś obiekt obsesji naszego bohatera i jej partner (Alexandra Daddario & Robbie Amell) nie mają tu zbyt wiele do roboty, stając się tylko tłem dla wydarzeń.
No i mam pewien z tym filmem. „Gdy spotkaliśmy się…” ma obiecujący punkt wyjścia, sympatycznych aktorów oraz troszkę łopatą wrzucony morał. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że był tutaj potencjał na coś bardziej ciekawszego i szalonego. A tak wyszedł średniaczek.
5/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 