Kiedyś to się robiło filmowe parodie. Ostatnio robi się głównie na zasadzie jak największego ośmieszenia konkretnych scen z filmów. A jeszcze 25 lat temu tryumfy święciły kręcone przez trio Zucker-Abrahams-Zucker takie jak „Czy leci z nami pilot?” czy seria „Naga broń”, gdzie robiono sobie także z klisz i schematów kina popularnego. W tą samą stylistkę poszedł „Hot Shots!” z 1991 roku, będący parodią, głównie „Top Guna” z popisową rolą Charliego Sheena, zanim ostro brał koks, wyrywał laski i próbował je zabijać.
Jednak nie będę opowiadał o filmie, który bardzo lubię, ale o jego warstwie muzycznej. A za nią odpowiada pochodzący z Węgier Sylvester Levay, znany głównie z tematu przewodniego do serialu „Airwolf”. Ale skoro film był niepoważny, to i muzyka musiała pójść w formę pastiszu. Kompozytor poszedł w modną wówczas elektronikę synth popową i zmieszał to z orkiestrą, co słychać już w „Main Title”, które przewija się tu parokrotnie (podniosła trąbka i patos polany gitarą elektryczną i syntezatorem). Na ekranie brzmi to rozbrajająco śmiesznie, zaś poza nim wypada to naprawdę nieźle. Coś takiego mógł popełnić Hans Zimmer, na początku swojej drogi. Owszem, jest dość chaotycznie i robi małe zamieszanie w głowie. Jednak całość brzmi zaskakująco lekko, zaś temat miłosny („Love Theme – The Fruit Seduction”) to kiczowate brzmienie gitary, fortepianu i smyczków po najprostszej linii oporu.
Problem jednak pojawia się w momencie, gdy utwory zaczynają się powoli zlewać w jedno, a taki styl powoli staje się robić mało ciekawy, choć jeszcze wyróżnia się „Training Flight” z pulsującą elektroniką. Taka rąbanka może i brzmi lepiej od tego, co serwują Jablonsky, Djawadi czy inni podopieczni Hansa Z., ale to trochę przymało, by wysłuchać tego więcej niż jeden raz. I nawet elegancka, jazzowa piosenka „The Man I Love” w wykonaniu Valerii Golino nie jest w stanie tego uratować. Bo mimo pewnej lekkości, od połowy muzyka staje się monotonna i pokazuje swoją pustkę w tej prostocie. Łatwo wchodzi, ale wychodzi jeszcze szybciej.
5/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 