Legenda polskiej muzyki rozrywkowej, który swój złoty okres miał w latach 60. oraz 70., a z podstawowego składu zostało tylko dwóch muzyków (gitarzysta Jerzy Kosela oraz perkusista Jerzy Skrzypczak), nadal funkcjonują i koncertują. Do składu doszli jeszcze młodsi: Mieczysław Wądołowski (gitara akustyczna i wokal), Arkadiusz Wiśniewski (gitara basowa i wokal), Dariusz Olszewski (gitara i wokal) oraz Marcin Niewęgłowski (gitara i śpiew). A z okazji 50-lecia działalności Czerwone Gitary wracają z nowym (po 10 latach) materiałem.
Stylistycznie nic się nie zmieniło – to nadal melodyjny pop-rock zrealizowany współcześnie, co słychać w dźwiękach wplecionej elektroniki. Ale panowie wiedzą też, jak grać szybko, chociaż nie są w żadnym wypadku metalowcami („Coś przepadło”), ale bluesa czują za to („Czerwona gitara”) i grają może troszkę monotonnie. Wszyscy wokaliści za to radzą sobie dobrze i nawet czuć troszkę klimat dawnych czasów. Łagodne gitary tworzą nostalgiczny klimat, a teksty są też jakby z innych czasów – troszkę banalne, ale nie naiwne opowiastki o miłości. Najlepsze jednak jest to, że słucha się tego więcej niż przyzwoicie. Czy będą z tego jakieś nowe przeboje? Trudno mi powiedzieć, ale nie czuć tutaj stęchlizny, a nasi rodzice powinni dać się oczarować.
7/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 