Wiele razy pojawiała się prog-rockowa warszawska formacja Riverside. Rok 2016 był jednak dla nich bardzo ciężki, gdyż zmarł jeden z filarów grupy – gitarzysta Piotr Grudziński. I to było w trakcie pracy nad nowym materiałem, który ostatecznie ujrzał światło dzienne. I jest to dość nieoczywisty album, nie tylko dlatego, że dwupłytowy.
Haczyk polega na tym, ze to album… instrumentalny i to w sporej części oparty na elektronice, co dla fanów zespołu było co najmniej szokujące. Druga sprawa, że muzycy nie patyczkują się i dają bardzo długie kompozycje, a trzecia sprawa jest taka, że wiele z tych utworów już się pojawiło wcześniej jako bonusy na poprzednich albumach. Takiej składanki nikt się nie spodziewał, ale jest też sporo nowego stuffu. Taki jest bardzo chłodny „Where The River Flows”, gdzie słyszymy coś jakby dzwony, przemielony ambient, zimne smyczki. Dopiero w drugiej minucie pojawia się perkusja – bardzo stonowana i oszczędna, też brzmiąca bardzo mechanicznie, by doskoczyła niemal minimalistyczna gitara, bardzo łkająca i troszkę westernowa. Dwie minuty później coraz bardziej idziemy w stronę ambientu i „cykanej” perkusji, gdzie intensywność dźwięków przypomina wyprawę kosmiczną. Trwa to jeszcze trzy minuty, by wszedł bas na solo razem z wokalizami Dudy.
Oddechem jest wybrane na singla „Shine” – krótki (bo nieco ponad 4 minuty), gdzie dochodzi do zespolenia mocnej perkusji, pulsującej i coraz bardziej nakładającej się elektroniki z tnącą gitarą elektryczną, dzięki której nadal wiemy, że to Riverside oraz nadal potrafią grać z ogniem. Następny w kolejny jest zmiksowany na nowo „Rapid Eye Movement”, który zaczyna się od mocnych szumów wiatru i czegoś, co nazwałbym mocnym burczeniem w brzuchu, szarpiącą elektroniką. A dalej jest równie tajemniczo: jakieś dziwne głosy, skręty w stronę Tangerine Dream (pulsujący elektroniczny bas) oraz rzadko pojawiająca się, ale budująca tajemnicę gitara coraz bardziej nawarstwiająca się, by od połowy zaatakować (także głęboko ukrytym fortepianem).
Płynnie przechodzi do dwuczęściowego „Night Session”, opartego na improwizacjach muzyków i o ile część pierwsza jest bardzo wyciszona, odrobinę melancholijna (z pięknymi organami oraz niesamowity dzwonkami), a gitara buduje klimat tajemnicy, o tyle w drugiej atakuje saksofon oraz dziwaczne szumy, do których dołącza strzelająca perkusja i… harfa, pozwalajac w finale na wyciszenie. I tak się kończy pierwsza płyta.
Druga zaczyna się od oniryczno-tanecznego „Sleepwalkers”, gdzie powolne i spazmatyczne wejścia elektroniki połączone z dyskotekową perkusją, a w środku wchodzi krótka wokaliza. Następnie dostajemy zmiksowany na nowo „Rainbow Trip”, gdzie pierwsze skrzypce gra bas, delikatne klawisza oraz kojąca gitara, by po dwóch minutach przyspieszyć gwałtownie. Wyciszenie i ukojenie daje przestrzenny, minimalistyczny „Heavenland” skontrastowany z mrocznym „Return” (te szumy robią robotę) oraz pełnym nakładających na siebie pasaży „Aether” (znowu bas genialny). Dynamiczniej się dzieje w płynących „Machines”, a także akustycznej „Promise”, by eksplodować w finałowym utworze tytułowym, gdzie ostatni raz zagrał Grudziński (bardzo delikatnie i epicko).
Trudno mi się do tego kolosa było przekonać, gdyż takiego brzmienia po warszawskim kwartecie się kompletnie nie spodziewałem. I to nie tylko dlatego, że jest ona w pełni instrumentalna, ale też pełna progresywnej elektroniki. Duda i spółka wydając tego dwupłytowego kolosa zamykają pewien rozdział, zaczynając nowy (Grudziński zastąpił Marcin Meller z Quidam). Album ten wymaga i zmusza do skupienia, w zamian oferując piękną podróż pełną melancholii oraz refleksji. Bardzo ciekawe doświadczenie.
7,5/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 