Rytuał

Co może zrobić grupka Brytyjczyków po 30-tce, żeby rozerwać się od dnia codziennego? Może wspinaczka górska po Szwecji? Problem w tym, że przed wyprawą jeden z nich zginął podczas napadu na sklep, a drugi się schował. Pół roku później dochodzi do wyprawy ku pamięci zmarłego kumpla, ale wracając ze szczytu Luke, Hutch, Dom oraz Phil zamiast ścieżką decydują się wrócić skrótem przez las. Gdyby nie pewne okoliczności, nie weszliby do chaty z dziwną rzeźbą istoty z rogami zamiast rąk, a od tej pory zaczyna się robić niepokojąco.

Brytyjski horror dla Netflixa. Tak można opisać film Davida Brucknera, który garściami czerpie z klasyki kina grozy. Nasi bohaterowie nie korzystają z telefonów komórkowych, Internetu, wi-fi, a wszystko toczy się gdzieś z dala od cywilizacji. Wszystko toczy się bardzo powolnym rytmem, a po drodze dostajemy to, czego moglibyśmy się spodziewać: gęsta mgła, las pełen drzew, tajemnicze znaki na drzewach, jakieś widzące trupy na drzewach. I coś, co próbuje zabić. Nie widać tego wyraźnie, miejsce wydaje się kompletne obce, ciche, chłodne, nieprzyjemne. Ale jednocześnie nasz bohater Luke będzie musiał zmierzyć się ze swoimi demonami: strachem, śmiercią kolegi, co zostało sfilmowane w niemal surrealistyczny sposób (zapalające się światła sklepu w… środku lasu czy cała ta sytuacja odbywająca się w lesie), przez co nie można się zastanawiać, czy to jawa, a może sen? Do tego jeszcze zostaje wpleciony kult pewnemu bóstwu oddawany przez mieszkańców pewnych chatek, co troszkę kojarzyło mi się w „The Witch” (pewnie z powodu wyglądu domostw).

Jest mrocznie, kamera pozwala sobie na oddalenia, reżyser powoli odsłania karty, a ciągle czułem się zagrożony. Do strachu poza kadrami oraz onirycznymi wstawkami wykorzystuje dźwięk oraz nie pokazywanie wszystkiego przez kamerę. I muszę przyznać, że to działa. Jest mrocznie, brutalnie, z bluzgami oraz poczuciem zagrożenia. Jak w klasycznym filmie tego gatunku.

Mimo pewnych klisz „Rytuał” sprawdza się zarówno jako klimatyczny horror, jak też i przykład walki z własnymi demonami. Jest dobrze zagrany (wybija się Rafe Spall jako Luke), niepokojącą muzykę oraz pięknie wyglądające plenery, budujące niezwykłą atmosferę. Dobrych horrorów nigdy dość.

7/10

Radosław Ostrowski