Pełzająca śmierć

Tutaj historia jest bardzo prosta i skupia się na relacji ojca z córką. Dziewczyna jest pływaczką, wcześniej trenowaną przez ojca, z którym nie utrzymuje zbyt dobrego kontaktu. Szansę na naprawę tej relacji jest wyprawa dziewczyny do ojca, kiedy do jego miejsca zamieszkania zbliża się huragan. A że odbiera telefonu i nie ma z nim kontaktu sprawa staje się poważna. Na miejscu okazuje się, iż mężczyzna znajduje się w piwnicy starego domu ranny, zaś oprócz niego znajduje się… aligator.

Alejandre Aja specjalizuje się w kinie grozy, co pokazał choćby w „Bladym strachu” czy lekko komediowej „Piranii”. Sama intryga brzmi jak coś tandetnego, zrealizowanego przez Asylum czy inną firmę ze śmieciowym stylem. Bo pewnie te aligatory to jakieś mutanty, żądne krwi, bezwzględne bestie, a i sam tytuł brzmiał jak badziewie. Ale najbardziej zaskakujące jest to, że twórcy tego filmu są bardzo świadomi tego, co kręcą. Czyli film klasy B (pod względem treści czy intrygi), zrobiony za małe pieniądze, choć absolutnie nie widać tego. Punkt wyjścia może i jest prosty, ale ile w tym wszystkim napięcia oraz poczucia zagrożenia. No bo nie tylko mamy aligatora (a nawet więcej), opady są coraz intensywniejsze, przez co szansa na wyjście z tego cało wydaje się mało prawdopodobne. Aja w budowaniu napięcia jest konsekwentny, w czym na pewno pomaga świetna praca kamery (zwłaszcza zdjęcia podwodne) oraz bardzo płynny montaż. I kiedy wydaje się, że pojawia się jakaś nadzieja czy cień szansy wyjścia z sytuacji, zostaje ona brutalnie ucięta (pojawienie się policji czy szabrowników okradających sklep), co pomaga budować poczucie desperacji oraz beznadziei.

Zaskakuje także to, że nasi bohaterowie nie są tępymi nastolatkami czy ludźmi nie potrafiącymi racjonalnie myśleć w ekstremalnej sytuacji. I jeżeli im coś nie wychodzi, to tylko z braku szczęścia, a nie sprytu czy logicznego myślenia. A to w kinie grozy (choć tutaj bardziej to survivalowy thriller) jest bardzo rzadkim doświadczeniem. Drugą niespodzianką jest to, że twórcy bardzo łatwo pozwalają odnaleźć się w terenie. Jesteśmy w stanie odnaleźć się oraz powiedzieć gdzie nasi bohaterowie się znajdują. Same sceny ataków gadów są niepozbawione krwi oraz paskudnych ran (to wygląda ohydnie oraz bardzo realistycznie) i budzi pewne skojarzenie ze „Szczękami”.

Jedyny problem jaki mam to wplecione sceny retrospekcji, mające pomóc w budowaniu relacji między dwójką bohaterów. Także dialogi miejscami są zbyt powtarzalne, jakby łopatą wbijano kim są dla siebie oraz jakie mają między sobą problemy. I to można było zrobić lepiej, ale jest znośnie. Świetnie wypadają w swoich rolach Kaya Scodelario oraz Barry Pepper, chociaż więcej wymaga się od nich pod względem fizycznym. Ale i tak się im kibicuje do samego końca.

Nie spodziewałem się zbyt wiele, a dostałem naprawdę trzymający w napięciu dreszczowiec z groźnymi gadami na pierwszym planie. Poczucie zagrożenia jest namacalne, aktorstwo się sprawdza, a realizacja jest absolutnie bez zarzutu. Pozytywne zaskoczenie oraz rozrywka na dobrym poziomie.

7,5/10

Radosław Ostrowski