Na pierwszy rzut oka debiut Charlotte Wells wydaje się filmem tajemniczym, chaotycznym, enigmatycznym (za bardzo) i… zwyczajnym. Przynajmniej z punktu wyjścia historii, jednak im dłużej się zastanowić po seansie, wszystko wydaje się łączyć. O ile będziecie uważni, macie sporą wyobraźnię i/lub empatię.
Akcja toczy się podczas wakacji w Turcji razem z ojcem i córką. Niby nic nadzwyczajnego, jednak 11-letnia Sophie (Frankie Corio) mieszka z matką, a takie spotkanie to coś istotnego. Calum (niesamowity Paul Mescal) próbuje sprawić, by ten wspólnie spędzony czas nie był stracony. I żeby to była dobra zabawa przez te kilka dni. I wydaje się, że dobrze się bawią, robiąc wiele wspólnych rzeczy: nurkowanie, gra w piłkę wodną, kąpiel w błocie, wspólne posiłki. Wiele rzeczy rejestrowanych jest cyfrową kamerą (mamy lata 90.). To jednak jest tylko jedna warstwa filmu.
Bo Wells niejako prowadzi całą historię dwutorowo. Pierwsza warstwa to wspomnienia „fizyczne”, zapisane na taśmie, oglądane przez dorosłą Sophie. Ale druga warstwa jest o wiele ciekawsza, BO… jest wiele sytuacji, gdzie Callum jest sam. Tu już można zacząć kwestionować „rzeczywistość”, próbując zweryfikować nagrane taśmy. Bo – jak niektórzy wiedzą – nasze wspomnienia z głowy z czasem ulegają zniekształceniu. Całe „Aftersun” to zderzenie tych dwóch warstw i próba zrozumienia, co tak naprawdę się stało podczas wakacji w Turcji. Niczym rozbite kawałki zwierciadła, gdzie nic nie jest powiedziane wprost.
Całość wygląda tak, jakbyśmy obserwowali wycinek z wakacji, gdzie widzimy bohaterów podczas zwyczajnych, prostych rzeczy. Jest w tym coś z podglądactwa, ale Wells nie ułatwia wejścia do tego świata. Wiele będzie scen, gdzie postacie są widocznie albo w odbiciach lustra czy ekranu telewizora, albo widzimy tylko część postury (ręka, nogi itp.) podczas sceny/dialogu. Cały czas nie mogłem pozbyć się wrażenia, że nie wiedziałem dokąd to wszystko zmierza. A kiedy jeszcze pojawiały się sceny z jakiegoś rave’u, gdzie mamy krótkie przebitki światła, jeszcze bardziej rozmywały obraz. Strzępki dialogów dają pewne poszlaki, jednak pewni nie będziemy nigdy. Tak jak dorosła już Sophie, wiemy niewiele i nagrane filmy nie wyjaśniają za wiele, pozostawiając wszystko w kwestii domysłów, spekulacji, przypuszczeń.
I jak to jest zgrane. Może inaczej, jak te rozmowy oraz relacja naszej dwójki wydaje się bardzo naturalna. Paul Mescal i Frankie Corio są wręcz zachwycający, zwłaszcza ten pierwszy jako ojciec skrywający depresję oraz problemy. Niby wydaje się być wyluzowany oraz spokojny, lecz to wszystko jest maską, robieniem dobrej miny do złej gry. Nie odkryjemy, dlaczego Callum jest przygnębiony, co go naprawdę dręczy, jednak czuć jak bardzo to przygniata. I jak bardzo stara się to wszystko ukryć. Wszystko bardzo trzymane w ryzach, stonowane.
Wielu na „Aftersun” się wynudzi i uzna za stratę czasu, pozbawioną jakiegokolwiek sensu sklejkę scen. Ale to wszystko okazuje się bardzo przemyślanym, skrywającym o wiele więcej obrazkiem depresji. Ostatnie minuty wywracają wszystko do góry nogami i dopiero dając sobie czas na przemyślenie po seansie, film zaczyna rosnąć w oczach. Przynajmniej moich oraz – mam nadzieję – potencjalnych widzów.
8/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 