Czesław Mozil & Grajkowie Przyszłości – Kiedyś to były Święta

kiedys-to-byly-swieta-b-iext53651242

Ile razy padały słowa narzekania, że “kiedyś to było”? I to stwierdzenie stało się pretekstem dla płyty świątecznej. By było jeszcze ciekawiej, każdy z utworów był publikowany na YouTube każdego dnia Adwentu. To wyjaśnia dlaczego jest aż 24 utwory. Specjalnie powołana grupa Grajkowie Przyszłości to dzieci ze szkół muzycznych z całej Polski, zarówno na wokalu, jak I na instrumentach pod wodzą Czesława Mozila. Czy jest czego się bać? I czy to nie będzie zbyt cepeliowskie?

Jakby to ująć, jest to hybryda dźwiękowa, gdzie nie brakuje zarówno dużych popisów perkusyjnych (“Kalendarz adwentowy”) czy skrętów ku jazzowym naleciałościom (utwór tytułowy zmieszany z chórkiem czy pianistyczno-smyczkowa “Świąteczna premiera”, godna dokonań Michała Urbaniaka). Etniczne wstawki w postaci skrzypiec (rozpędzonych) nie brakuje w “Drugim zabiciu karpia” (chociaż śpiewany przez chórek dziecięcy początek wydaje się niezrozumiały) czy niemal przyśpiewkowym “Nie ma czasu” tak jak klasycznego brzmienia (plumkanie, klarnet) w poruszającym utworze “Święta według nas”. Każdy utwór jest pełen dźwiękowych detali, dodając masę frajdy ze słuchania. Smyczki, fortepian, różnego rodzaju flety, gitara akustyczna (“Każdy ma swoje święta”), cymbałki, perkusjonalia, nawet gitara elektryczna (“Jasełka”) oraz obowiązkowy akordeon (“Kaloryfer, który gra”), bo inaczej Czesław nie ma na czym grać. Ta różnorodność stylistyczna nie wywołuje zgrzytów, a nawet pięknie się uzupełnia, co słychać w spektakularnej “Pastorałce 2018”.

Mozil, choć dominuje tutaj wokalnie i jako frontman sprawdza się bez zarzutu, nie jest jedynym wykonawcą utworów. Pojawia się parę gości w postaci Quebonafide, Zuzy Jaworskiej oraz Malwiny Jachowicz, którzy ubarwiają swoją obecnością zestaw. Jednak tak naprawdę liczą się tutaj dzieci, które kradną szoł.

Tekstowo mamy tutaj wokołoświątecznych tematów, które jednak mają swoje drugie dno: kuszenie przez czekoladki na kalendarzu adwentowym, zabicie karpia, samotność, przełamywanie rutyny spędzania świąt, słabo wybrane prezenty (“I Am Prezent”) czy (nie)oczekiwanie na Mikołaja. A nawet pewien fałsz w obchodzeniu Świąt (“Sztuczna choinka”), śnieg czy chorowanie podczas tego okresu (“Wesoły świąd”).Także same teksty dają sporo rozkminy, ale też i humoru.

Coraz lepsze chyba są te płyty okołoświąteczne, albo ja tak dobrze wybieram. I jeśli chcecie bardziej kreatywnego zestawu piosenek o świętach, zamiast tysięcznego wałkowania kolęd czy innych “Last Kristmas”, propozycja Mozila jest ewidentnie dla was. I Święta (już następne) będą przez to lepsze.

8,5/10 + znak jakości

Radosław Ostrowski

Warszawska Orkiestra Sentymentalna – Śpiewnik kolędowy

spiewnik-koledowy-w-iext53591014

Grudzień to jest taki czas, kiedy pojawia się wiele albumów o tematyce świątecznej albo bożonarodzeniowej. Pozornie to jest łatwy sposób na zarobienie forsy, bo są to utwory bardzo znane, popularne i przerabiane tysiące razy. Z pewnym sceptycyzmem sięgnąłem po album Warszawskiej Orkiestry Sentymentalnej zawierający świąteczne piosenki. Kapela 8-osobowa znana była z grania przedwojennych szlagierów tym razem zamieniła dawne kawiarnie i kabarety na bardziej świąteczną ulicę. I co?

Mimo dość sporego składu, początek w postaci “Wśród nocnej ciszy” zaskakuje bardzo minimalistyczną aranżacją w postaci delikatnej trąbki oraz dość szorstkiego, niemal podniosłego wokalu Gabrieli Mościckiej. Potem jednak jej (trąbki) miejsce zajmują ksylofon oraz mandolina, tworząc bardzo wyjątkowy klimat. Żwawsze “Dzisiaj w Betlejem” też zaskakuje bardzo ciepłym brzmieniem, ubarwionym lekko folkowym sznytem (akordeon oraz wibrafon), jaki znam choćby z Warszawskiego Combo Tanecznego czy idący w rytmie poloneza “W żłobie leży”. Jednak grupa ma kilka asów w rękawie, czyli pieśni bardzo rzadko nagrywane (albo ostały się po nich tylko słowa). Taka jest bardzo ciepła “Ptasia kolęda”, gdzie dęciaki brzmią bardzo “ptasio”, bardzo kojące “Którego pasterze chwalili” czy “Kolęda Hetmańska” okraszona kastanietami. I to właśnie ten owe utwory są największą wartością “Śpiewnika”, bardzo przypominającego takie uliczne, przedwojenne granie. Kameralność miesza się tutaj z wręcz epickim rozmachem (“Witaj, Jezu” – trąbki robią tu kapitalną robotę), jednocześnie parę razy ubarwiając nieoczywistymi dźwiękami (“żydowski” klarnet w rozpędzonym “Witajże, Dzieciątko” oraz “Radziła Trójca Święta” czy mandolina w “Bóg się rodzi”). Wielu może zdziwić umieszczenie utworu “Żołnierz drogą maszerował”, bo jakoś ten tytuł ze Świętami nieszczególnie się kojarzy. Ten utwór brzmi niczym puszczony na starym winylu (chóralny zaśpiew mężczyzn na melodię “Serca w plecaku”, trzaski na płycie), ale wsłuchajcie się uważnie w tekst. I ta przeróbka wypada zaskakująco dobrze.

Przyznam się bez bicia, że nie wierzyłem w “Śpiewnik” od Warszawskiej Orkiestry Sentymentalnej, jednak grupa ugryzła znane utwory z bardziej “ulicznej” strony muzyki. Przy okazji odnajdując mniej znane utwory o tematyce świątecznej, co nie jest częstym przypadkiem. Jestem ciekawy kolejnych dokonań grupy.

8/10

Radosław Ostrowski

Cezik – Ambiwalnięty

ambiwalniety-b-iext53480381

Nie od dziś wiadomo, że Internet (a zwłaszcza YouTube) potrafi być kopalnią talentów oraz pojawieniem się kilku ciekawych twórców. Jednym z bardziej popularnych przedstawicieli polskiego YouTube’a był Cezary Nowak, bardziej znany jako CeZik – specjalista od bardzo kreatywnych coverów (polecam “sic!” Heya na kuchennych instrumentach czy jazzową wersję “Ona tańczy dla mnie”). Po trzech latach milczenia twórca przypomniał o sobie w sposób, jakiego nikt po nim nie podejrzewał – wydał pierwszą płytę z autorskim materiałem.

No właśnie, czyli czego można było się spodziewać? O dziwo, żadnych przeróbek, zdominowany przez jazz. I to czuć w singlowym “Jestem specem”, dając sporo pola fortepianowi oraz dęciakom. Powolniejsza “Pora na brzdąca” w refrenie ulega przyspieszeniu, podobnie jak melancholijny “Dylemat moralny” serwując na finał solo pianistyczno-perkusyjne. Fani bardziej dynamicznego grania odnajdą się w “Wierzę” czy śpiewanym niemal chóralnie refrenie “Mam to we krwi”, a nawet lekko “karaibski” w tonie “Prawdziwy facet” (ta perkusja brzmi cudownie). Trzeba przyznać, że zespół robi wszystko, by uatrakcyjnić przyjemność ze słuchania (solo saksofonu w “Myśli”.

Do tego sam Cezik ma bardzo ciekawy, choć głównie niziutki wokal. No I same teksty tutaj pełne dowcipnych refleksji na różne tematy: dyskutowania na każdy możliwy temat (“Jestem specem”), kwestie dotyczące ojcostwa, oceniania ludzi według fałszywych stereotypów, radości z cudzego nieszczęścia (20 procent”) czy relacji damsko-męskich.

“Ambiwalniety” to coś więcej niż tylko zwykła ciekawostka muzyczna. Cezik pokazuje się tu jako świadomy artysta, zgrabnie balansujący w jazzowych rejonach, z bardzo dowcipnymi, choć refleksyjnymi tekstami. Mam nadzieję, że na kolejne dokonania tego youtubera nie trzeba będzie długo czekać.

7/10

Radosław Ostrowski

Marianne Faithfull – Negative Capability

Marianne_Faithfull_-_Negative_Capability

Dla jednych muza Micka Jaggera, dla innych aktorka (choćby film “Irina Palm”), ale przede wszystkim wokalistka z bardzo długim stażem oraz mocno zachrypniętym, podniszczonym głosem. Po czterech latach wraca z absolutnie premierowym materiałem. Tym razem wsparli ją Rob Ellis (współpraca z PJ Harvey), Warren Ellis (członek Nick Cave & the Bad Seeds) – panowie nie są spokrewnieni – oraz niejaki Head. By było jeszcze ciekawiej utwory współtworzyli Nick Cave, Mark Lanegan oraz Ed Harcourt.

Pierwsze, co uderza to bardzo melancholijny klimat oraz bardzo folkowe instrumentarium, zdominowanym przez gitarę akustyczną, skrzypce oraz fortepian. Ta aurę czuć w otwierającym całość poruszającym “Misunderstanding” oraz wybranym na singla pięknym “The Gypsy Faerie Queen” w duchu ostatnich dokonań Nicka Cave’a (gościnnie udziela się także wokalnie). Także swoje nowe oblicze utrzymuje “As Tears Go By” wykonywane przez artystkę od początku swojej kariery I ta aranżacja zachwyca pięknym solo skrzypiec. Marianne nie boi się pokrążyć w okolicach bluesa (“In My Own Particular Way”, gdzie nawet gitara elektryczna ma troszkę miejsca czy mroczniejszy “They Come at Night”, jakiego nie powstydziłby się horror z lat 80., a tekstowo odnosi się do ataków w Paryżu sprzed 3 lat), skręcić w minimalizm (“Born to Live”, gdzie jest tylko wokal z fortepianem I śladowymi ilościami smyczka), a nawet zahaczyć w okolice country (“Witches Song”, “Loneliest Person”). Nawet jeśli pewne fragment zaczynają się zlewać, to jednak pojawiają się pewne drobne detale (cymbały w “It’s All Over Now, Baby Blue”, flet w romantycznym “Don’t Go”), wyróżniającego go z tłumu.

Co najbardziej mnie zaskoczyło to sam głos Faithfull, który nadal ma w sobie ta energię, choć sprawia wrażenie mocno nadgryzionego przez czas. Ale jednocześnie pozostaje bardzo refleksyjny, przemycający bardzo niegłupie teksty, niepozbawione liryzmu, powagi I delikatności.

“Negative Capability” to Faithfull bardziej jesienna, niemal folkowa, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Idealnie współgra z obecną pogodą, choć jest jeden mocny grzaniec (“They Come at Night”) pokazujący, że wokalistka jeszcze nie zdziadziała.

7,5/10

Radosław Ostrowski

Nosowska – Basta

basta-b-iext53337799

Katarzyny Nosowskiej przedstawiać nie trzeba. Można nie być fanem jej twórczości, ale nie można zarzucić wyrazistości, zapadających w pamięć tekstów (nawet jeśli za pierwszym razem wydają się mętne i nieczytelne) oraz charyzmy idącej ponad jakąkolwiek skalę. Ale ten był miał być nowym rozdaniem: po pierwsze, ogłosiła zawieszenie działalności grupy Hey (łagodniej mówiąc, robią sobie przerwę), po drugie wydała książkę “A ja żem jej powiedziała” (nie czytałem, ale podobno zabawna). No I zwieńczeniem tego była nowa solowa płyta pod wiele mówiącym tytułem “Basta”, którą wyprodukował Michał “Fox” Król.

Już to nazwisko zapowiadało, że będzie potężna wolta oraz odcięcie się od wszystkiego, co było. Ale nawet ja nie byłem gotowy na takie oblicze. Po pierwszym singlu – przepraszam za język – przeżyłem emocjonalny stan zwany “o co tu, k***a, chodzi?” i “ja pi***lę”. Przeładowanie agresywną elektroniką, melorecytująca Nosowska – nie rozumiałem tego. Dlatego zwlekałem z odsłuchem całości nie do końca będąc przekonanym, by móc na spokojnie podejść do całości. Jaki jest efekt?

Otwierający całość “Goń” zaczyna się szorstkimi dźwiękami, do których dochodzą cykadła, dość oszczędna perkusja oraz różnego rodzaju cudadła w tle. Prawie jakby słuchał Chemical Brothers, a w refrenie nawet mamy lekko przemielone ograny, budzące wręcz nastrój grozy. Troszkę retro ocierające się o krainę łagodności serwuje “Boję się”, chociaż tekst taki fajny nie jest (wewnętrzny dialog z samą sobą – tutaj wchodzi kapitalny Łona), wywołując ogromny kontrast. A im dalej w las, tym bardziej muzyka wydaje się przemielona, mroczniejsza (odgłosy), nieprzyjazna, mimo pulsującego basu oraz perkusji. Singlowy “Ja pas!” był sprawcą konsternacji, bo muzyka mnie odrzuciła – “strzelający” początek, kolejne dziwadła oraz niebezpiecznie chwytliwy refren, zachęcający do tańca. Do tego jeszcze pod koniec syrena, przyspieszona perkusja, czyli dokonała się rzeźnia.

A im dalej, tym bardziej różnorodnie: odpowiednio mroczne, choć minimalistyczne “Takie to przykre” (syntezator pachnie latami 80.), coraz bardziej nabierające intensywności (podobnie idzie “Nagasaki”); taneczno-surowe “Kto Ci to zrobił?”z niemal mechanicznym głosem wokalistki; niemal perkusyjne “Lanie” z bardzo łagodnymi klawiszami (w połączeniu z tekstem, ta melodyjność ma niebezpiecznie gorzki posmak); “Do czasu”, gdzie w refrenie głos zostaje mocno obrobiony czy zmieniające tempo “Brawa dla Państwa”.

O ile muzyka jest strawna I nawet potrafi zrobić dobre wrażenie, to teksty: to już zupełnie inna półka I kompletna sprzeczność: uzależnienie od alkoholu (“Ja pas”), poczucie niespełnienia (“Boję się”), przemoc domowa (“Lanie”), kopiowanie pewnych zachowań oraz tekstów (“Matka mi mówiła”), kolejne podziały (“Takie to przykre”) oraz szeroko pojęte wkurwienie na coraz bardziej skarlały świat, jakie mógłby wymówić Adaś Miauczyński (“Dosyć”). Zaskakująco poważnie, ostro, nawet chamsko. Śpiewanie zastąpiła melorecytacja, krzyk, nawet wrzask, co jest kompletnym zerwaniem z dotychczasowym wizerunkiem.

Powiem tak: spróbujcie podejść do tej płyty bez jakichkolwiek uprzedzeń I wtedy uda się tutaj wyłuskać kilka interesujących rzeczy. Jest co rozkminiać w słowie, chociaż muzyka bywa czasem niezbyt przyjemna w odbiorze (zwłaszcza dla antyfanów elektroniki), ale zostaje w głowie I to dłużej niż się można było spodziewać. Sami oceńcie czy chcecie zaryzykować tą wyprawę.

Radosław Ostrowski

Paul Simon – In the Blue Light

In_The_Blue_Light_Cover

Tego wokalisty przedstawiać nie trzeba, chociaż największy rozgłos przyniosła mu współpraca z Artem Garfunkelem w latach 60., chociaż Simon nadal pozostaje w świetnej formie, co pokazał poprzednim albumem “Stranger to Stranger”. Ale najnowsze (i pożegnalne) wydawnictwo to zbiór nagranych na nowo piosenek artysty z całej kariery, chociaż bez sięgania po największe oraz najbardziej rozpoznawalne hity, często zmieniając w nich aranżacje, konstrukcję, a nawet słowa.

Początek to wybrany na singla wręcz jazzowy (na początku) “One Man’s Ceiling Is Another Man’s Floor”, gdzie na wstępie nie brakuje fortepianu, spokojniejsze gitary, by zanurzyć się ku spokojnemu bluesowi, bujając jak nigdy, bo i nie trzeba się nigdzie spieszyć, chociaż w połowie wchodzą dęciaki, a fortepian się ożywa. Ale Simon po muzyce pływa niczym ryba po oceanie, znajdując się w każdym stylu, bo i pojawia się bardziej elektryczne country (“Love”) z bardziej akustycznymi chwilami jak w refrenie, by pójść ku muzyce klasycznej (flety, fagot, smyczki w “Can’t Run But” czy odbijające się niczym echo dźwięki w “René and Georgette Magritte with Their Dog After the War”), zahaczyć po drodze o jazz (elegancki “How the Heart Approaches What It Years” z pięknie grająca trąbka, fortepianem oraz kontrabasem lub nowoorleański w duchu “Pigs, Sheep and Wolves” z ciągłymi zmianami tempa) czy wręcz hiszpańskie rytmy (akustyczny “The Teacher”). Za to prawdziwą perłą jest 7-minutowy “Darling Lorraine”, choć pozornie poza gitarą oraz wokalem nie ma tutaj zbyt wiele, ale z każdą sekundą zaczyna nabierać rumieńców I wchodzą kolejne instrumenty, zmieniając także tempo.

Szkoda, że to ostatni album, bo Simon nie poszedł na łatwiznę, nadal zachwyca swoim głosem, zaś w tekstach też wychodzi poza banalne piosenki o miłości. Jestem ciekawy, jak wy odbierzecie to bardzo różnorodne, interesująco zaaranżowaną, kapitalnie wydaną płytę. Panie Simon, dziękuję za wszystko.

8,5/10 + znak jakości

Radosław Ostrowski

Cheap Tobacco – Szum

cheap-tobacco

W Polsce muzyka bluesowa ma spore tradycje, choć nie tak duże jak Amerykanie. Niemniej ostatnio coraz bardziej przebija się kilka nowych twarzy w tym nurcie jak Limboski czy właśnie zespół Cheap Tobacco, działający już od 7 lat. I teraz pojawiają się z nowym wydawnictwem zwanym „Szum”.

Samo brzmienie to klasyczny blues w starym stylu znanym przed 40 lat, co czuć w produkcji, delikatnie wspieranej przez syntezatory. Otwierający całość „Nieidealny” ma prosty, lecz wpadający w ucho riff, spokojny rytm oraz mocny finał.ale po drodze nie brakuje paru niespodzianek jak klaskany „Thunder” z metalicznym basem, bardziej stonowana „Nić” (przynajmniej na początku) czy niemal minimalistyczne „Halo”, bardziej idąc ku krótkim solówkom. Jednak kośćcem pozostaje mocna gra gitary oraz bardzo silny wokal Natalii Kwiatkowskiej, chociaż sporadycznie odzywają się także elektroniczne dźwięki („Running Wild”), fortepian (mroczny „Deszcz”) czy delikatna gitara akustyczna (początek utworu tytułowego, gdzie w refrenie robi się bardzo ostro). Nawet bas potrafi zagalopować, co pokazuje coraz bardziej rozkręcający się „End of the World” czy troszkę cięższa „Wędrówka” z siarczystym solo na klawiszach. Nawet spokojniejszy numer musi zaskoczyć tak jak „Bez Ciebie”, gdzie wchodzą… cymbałki.

Ale największym skarbem jest wokal wspomnianej Kwiatkowskiej, który brzmi bardzo niewspółcześnie, ale bardzo naturalnie, co najbardziej widać z zmieniającym tempo oraz klimat „Śladzie”, wieńczącym ten ciekawy album. Staroświecki styl, świetna produkcja, chwytliwe numery plus magnetyzujący głos – to wystarczy, by zwrócić na nich uwagę. Jeśli nie słyszeliście, zacznijcie ich obserwować.

7,5/10

Radosław Ostrowski

The Pineapple Thief – Dissolution

The_Pineapple_Thief_Dissolution_Album_Cover

Ta brytyjska formacja progrockowa w ostatnich latach poszła ku bardziej piosenkowym formom, co fanów ekipy Bruce’a Strooda mocno podzieliło. Jednak ostatni album “Your Wilderness” pokazał, że można to połączyć w taki sposób, by wprawić w zachwyt. Ale to było dwa lata temu I pytanie: czy ta forma uchowała się w “Dissolution”, gdzie do zespołu już na stałe dołączyć perkusista Gavin Harrison (Purpucine Tree, King Crimson)?

Powiem tak: klimat zachowano, co już czuć w dość długim (dwuminutowym) wstępie w postaci “Not Naming Any Names”, opartym tylko na fortepianie oraz delikatnym wokalu Strooda. To jednak zmyłka przed mocniejszym “Try As I Might”, gdzie odzywają się gitary z perkusją, by uderzyć na koniec mocnym riffem w bardziej garażowym stylu. Melancholia wraca w delikatnym “Threating War”, gdzie gitary pełnią role rzadko wybijającego się tła (oprócz akustycznej), by przemieszać się z ostrzejszymi wejściami elektrycznych dźwięków (mostki oraz refren) oraz mroczniejszym “Undercoving Your Tracks”, dając więcej pola dla perkusji oraz niepokojących klawiszy, chociaż i gitara bardziej wrzaśnie, by jeszcze mocniej uderzyć w szybkim “All That You’ve Got” oraz niemal chropowatym “Far Below”, gdzie riffy zderzone z odbijającą się niczym echo elektroniką i smyczkami może zmrozić krew. Niemal na sam finał dostajemy 11-minutowy “White Mist” z gościnnym udziałem gitarzysty Davida Torna, który w środku pozwala sobie zaszaleć razem z sekcją rytmiczną, zmieniając tempo oraz melodię, chociaż nie mogę pozbyć się wrażenia, że ten utwór bardzo się wlecze (ale środkowy fragment, gdzie Torn szaleje – miażdży), by na finał uderzyć poruszającym “Shed a Light”.

Trudno odmówić albumowi klimatu, kilku chwytających za serducho momentów, zaś wokal Strooda zaczyna coraz bardziej mi przypominać Stevena Wilsona (to akurat jest plus). Jednak poprzedni album zrobił większe spustoszenie i bardziej na mnie działał. Niemniej “Dissolution” jest całkiem solidnym albumem, dobrze zgranym z obecną pogodą.

7/10

Radosław Ostrowski

Tede & Sir Mich – Noji?

noji-w-iext52951827

Wszyscy znamy Tedego. Jeden z najstarszych aktywnych polskich raperów nie zna słowa emerytura, choć ostatnie albumy (przydługi „Keptn’” oraz trapowy „Skrrrt”) bardzo mocno podzieliły fanów. Graniecki zawsze szedł z prądem, dzięki czemu tak długo funkcjonuje, a współpraca z Sir Michem to najlepsza rzecz, jaka trafiła się w karierze rapera. Czy „Noji” będzie tym, na co fani tak naprawdę czekają?

Sam początek jest bardzo oszczędny, ale lekko imprezowy „199II”, mieszający cykającą perkusję z funkową gitarą oraz ciepłymi klawiszami. Tylko lekko podśpiewywany refren psuje wrażenie, chociaż nie brzmi to aż tak tragicznie. Tytułowy utwór jest już bardziej imprezowy, z mocno wybijającą się perkusją oraz niemal klubową elektroniką, czyli „klasyczny” współczesny Tedas. Energetyczna petarda z nośnym refrenem. Bardziej mroczny, choć minimalistyczny „Airmax 98”, płynie niczym fale nad oceanem, zaś podśpiewywany w sposób „orientalny” refren potrafi rozbawić, jak powoli nakręcający się „Hot18banglasz” z cykaczami oraz bardzo spokojnie wchodzącymi dźwiękami (follow-up do siebie) czy niemal rozpędzony do granic wytrzymałości „WJNWJ” oraz nostalgiczne „Hejka”, przypominając troszkę dźwięki z lat 80. oraz Tedasem na autotunie.

Jednak o dziwo najlepiej prezentują się wolniejsze, choć pełne wokalnych przeróbek „Stadnina”, pełna niepokojących klawiszy, czerpiący z mieszanki funkowo-rockowej „Sinusoidalne tedencje” czy mieszający jazz z bardziej „tłustymi” bitami „Amsterdam”. Sir Mich nadal potrafi oczarować swoimi podkładami, nawet jeśli brzmią tandetnie (początek „Drugbox” czy niemal uliczny w przedwojennym stylu „Żelipapą”, parodiujący potem disco), by wystrzelić różnymi modyfikacjami wokalnymi („Nikmi nikmi”) czy dźwiękami inspirowanymi wręcz retro popem („Filozofia WNDB”), a nawet skręcając po indyjskie klimaty (rozpędzony „Fansi 3H”) czy latynoskie („Bailando melo”).

Tedas, jak to Tedas, nie wymyśla jakichś nowych tematów i opowiada niemal o tym samych: sława, kasa, szczęście, imprezy, ale też o przejażdżce rowerem czy o kulturze francuskiej. Nie znaczy to, że robi to w sposób nudny, bo technikę ma mocną (przyspieszyć też potrafi) i bawi się świetnie podczas nagrywania. Na imprezkę nada się idealnie, co chyba było głównym celem tego dzieła.

7,5/10

Radosław Ostrowski

Zeus – Zeus. To pomyłka

zeus-to-pomylka

Dawno nie słuchałem tego zdolnego łódzkiego rapera, którego ksywka sugeruje, że ma ambicje obecności w panteonie bogów polskiego rapu. Zeus ma wszelkie powody ku temu, zwłaszcza że jego ostatnie albumy pokrywały się platyną. Czy też tak będzie z albumem “Zeus. To pomyłka”?

Na pewno jest to inna płyta od poprzedniczek, która fanów łódzkiego ziomala bardzo mocno podzieli. A wszystko z powodu wybranych singli, zapowiadających raczej ogromną katastrofę, kombinowanie z różnymi brzmieniami (z naciskiem na elektroniczne eksperymenty) oraz bajzel. Początek, czyli “Kamilfornia” ma dwa dziwaczne pomysły. Z jednej strony elektroniczny wstęp zmieszany z cyfrowym wokalem w refrenie, z drugiej zaś polany funkowym basem podkład polany smykami oraz fortepianem. Chwytliwe jak diabli, zaś sama nawijka gospodarza buja się między tymi wszystkimi dźwiękami niczym surfer na fali, przypominając West Coastowe klimaty. Kompletnie inaczej wchodzi “Tetsuo”, gdzie mieszamy futurystyczne dźwięki z łagodnymi wejściami zabarwionymi Orientem (dzwony oraz wokalizy w tle) oraz nieźle zaśpiewany refren. I brzmi to dziwnie, a potem wskakuje oldskulowy “Social menda” (śpiewany refren tutaj wypada świetnie, a w zwrotkach flety z perkusją), gdzie Zeus opisuje swoje relacje z fanami m.in. z mediami społecznościowymi w tle. I kiedy wydaje się, że ten poziom zostanie utrzymany, wskakują pianistyczne „Kwiaty dla J.” – bardziej delikatne oblicze rapera, idące ku bardziej popowej estetyce. O ile ten utwór brzmi całkiem poprawnie, to „Like Ra” jest prawdziwym dziwadłem. Podśpiewywany refren, przemielony początek (wokal dziwacznie nakłada się na siebie), minimalistyczna perkusja, jakieś podśpiewywanie w tle, zaś w nawijce zderzenie zdrowego trybu życia z botoksem w lekko ironicznej (chyba) formie.

Ale zdarzają się też prawdziwe perełki jak bardzo klasyczny w formie „Płomień 83”, gdzie opowiada o początkach swojego nawijania (świetne cuty, a i tytuł przypominający dawny skład Płomień 81), idący w podobne rewiry „Gdzie jest Zet?”, bardziej jazzującym „Hideo Audio”. Z drugiej strony są drobne wpadki w rodzaju troszkę zbyt podniosłego „Krew wampirów” (refren śpiewany przez Justynę Kuśmierczyk całkiem niezły) czy kompletnej rzeźni w postaci nudnawego „Miss Ya” (refren bardzo usypiający). Z trzeciej jest wiele bardziej spokojnych, refleksyjnych numerów pokroju „Świetnego Pawła” oraz „Cienia nauczyciela”.

Sinusoida to drugie imię tej płyty, bo poziom jest strasznie nierówny. Poziom dotyczy głównie nawijki, bo sam gospodarz bardzo dobrze sobie radzi. Nie tylko technicznie (choć czasem balansuje na granicy), ale i tematycznie, gdzie mamy kwestie wewnętrznego spokoju, relacji z fanami, poczuciem niezrozumienia. Ale czy tylko mi barwa głosu troszkę przypominała Bisza? Przesłuchanie tego albumu nie będzie w żadnym wypadku pomyłką.

7/10

Radosław Ostrowski