Rok po „Nocturamie” zespołu Cave’a opuścił Blixa Bargeld – jeden z założycieli grupy. W tym czasie the Bad Seeds pracowało nad nowym materiałem, który był jedynym w dorobku zespołu podwójnym albumem. Jak z tego eksperymentu wyszli?

Za produkcję tego albumu odpowiada Nick Laundry znany ze współpracy z Arcade Fire oraz Yeah Yeah Yeahs. I te dwa albumy różnią się nie tylko perkusistami (na „Abattoir Blues” gra Jim Sclavunos, zaś na „The Lyre of Orpheous” Thomas Wydler), ale Bargelda zastąpił organista James Johnston. „Blues” jest bardziej gitarowym albumem, dynamicznym, gdzie Mick Harvey wybija się najbardziej. Jednak poza gitarą wyróżnia się sekcja rytmiczna, organy („Nature Boy”), fortepian (monotonny w tytułowym utworze) oraz świetny żeński chórek („Get Ready for Love”).

„Lira Orfeusza” pozornie wydaje się kontynuacją tego brzmienia (tytułowy utwór może dać takie złudzenie), tylko bardziej mroczna i tajemnicza. Okazuje się to zmyłką, bo dalej jest bardziej akustycznie, klimat wyciszenia, wręcz baśni, łagodniej brzmi fortepian. I nawet jeśli pojawia się gitara elektryczna, to brzmi bardziej spokojnie, ale i złowrogo („Easy Money”). Tak samo skrzypce, ale pojawiają się i żywsze utwory jak „Supernaturally” z nerwowym fortepianem oraz perkusją. Jednak ta część jest bardzo poruszająca (finałowa „O Mother”).

Ta dwa różne oblicza Cave’a i jego zespołu są świetnie pokazane, a jednocześnie słucha się tego bardzo przyjemnie. Jest melodyjnie, klimatycznie i w stylu Cave’a, który potwierdza swoją dyspozycję wokalną oraz tekstową, mówiąc m.in. o kanibalach, śmierci, przemijaniu czy miłości.

Tutaj Cave wspina się na wyżyny swoich umiejętności i mimo braku jednego z filarów, nadal potrafi stworzyć niesamowite dzieło. Kapitalny album.

8,5/10

Radosław Ostrowski

Nick Cave nie zwolnił tempa po „No More Shall We Past” i znów wrócił do regularnego tempa nagrywania i już w 2003 r. (po dwóch latach), zespół wydał album nr 12. Już tytuł zapowiada, że będzie mrocznie.

Za produkcję tym razem odpowiada Nick Launay, z którym zespół wyprodukował następne albumy. I jest trochę inaczej niż myślałem. Choć przez większość czasu jest tak jak poprzednio, czyli oszczędnie, z dominacją fortepianu i skrzypiec jak w ładnym „Still in Love” czy „Right Out of Your Hand”. Jednak zaczynają też wybrzmiewać inne instrumenty. Delikatnie pojawia się gitara elektryczna („Rock of Gibraltar”), choć potrafi i mocno przyłoić (dynamiczny „Dead Man in My Bed” i lekko psychodeliczna druga część „Bring It On”). A przypomnieniem starego, brudnego Cave’a jest kończący, prawie 15-minutowy „Babe, I’m On Fire” – szybka perkusja i bas, przesterowane gitary Harveya i Bargelda oraz równie dziwaczne klawisze. Innymi słowy: czyste szaleństwo, z którego powoli jednak zespół zaczyna rezygnować albo redukować do minimum. Trochę szkoda, bo to na pewno urozmaica muzykę. Jeszcze nie czuję znużenia, a Cave jeszcze wie jak tworzyć klimatyczną muzykę

Wokalnie też jest dość różnorodny – od bardziej stonowanego i delikatnego recytowania, po bardziej ekspresyjne, punkowe ciągoty. Tekstowo też nie ma tu zbyt wielu zaskoczeń, ale chyba i nie o to tu chodziło.

„Nocturama” to solidny album w dorobku Cave’a i spółki, a jednocześnie ostatni, w którym brał udział Blixa Bargeld. Nic dziwnego, bo zwiększyły się wpływy Ellisa. Mocny album (momentami), liryczny (częściej), ale bardzo spójny.

7,5/10

Radosław Ostrowski

Rok po megaprzebojowej płycie „Murder Ballads”, Nick Cave i jego zespół (wzmocniony przez skrzypka Warrena Ellisa) nagrał dość zaskakujący album, który był pierwszym tak oszczędnym w formie i aranżacji.

Za produkcję odpowiadał zespół oraz Mark „Flood” Ellis, stary współpracownik grupy. Już ten minimalizm jest widoczny w otwierającym całość „Into My Arms”, gdzie Cave’owi towarzyszy tylko fortepian i bas. Te pierwszy instrument będzie przewijał się dość często i będzie szkieletem wielu kompozycji, zaś oszczędność brzmienia pozostanie znakiem rozpoznawczym grupy, budując melancholijny i mroczny klimat. W „Lime Tree Arbur” jest trochę lepiej, bo dochodzi perkusja i Hammond, a w nieśmiertelnym „People Ain’t No Good” pojawiają się skrzypce i wibrafon, a nawet jeśli pojawiają się inne instrumenty, to są one bardziej wyciszone i stonowane. Nie ma tutaj eksperymentowania, dziwacznych dźwięków. Czasami jest pójście w country („West Country Girl”), a to pojawi się akordeon („Black Hair”), znowu wybrzmią skrzypce („Idiot Prayer”) czy pojawi się gitara akustyczna („Green Eyes”). Ta płyta zaskoczyła starych fanów zespołu, kompletnie zmieniając formę, stając się bardziej piosenkową i bardzie przystępną dla słuchacza.

Sam Cave niewiele zmienił ze swojej barwy głowy, nadal bardziej delikatnie recytując niż śpiewając. Za to tekstowo, też jest o smutku, straconej miłości w bardziej liryczny sposób, co też może być zaskoczeniem.

Bad Seeds złapało wiatr w żagle i utrzymuje wysoki poziom, tym razem brzmiąc tak minimalistycznie jak przy „Push the Sky Away”. Zaskakująco piękny album.

8,5/10

Radosław Ostrowski

Minęły następne dwa lata i pojawił się kolejny album Nicka Cave’a i jego Złych Nasion. Roszad w zespole nie było (wspomagał ich m.in. Warren Ellis, który rok później zostanie członkiem zespołu), zaś produkcją zajął się Tony Cohen.

Więc czy coś się zmieniło? Brzmieniowo w zasadzie nie. Nadal jest intrygująco, mroczno i tajemniczo. Każdy z muzyków robi, co może, ale chyba najbardziej wyróżnia się perkusista Thomas Wydler, trzymający równy poziom cały czas. O tym, że jest to Cave słychać najbardziej w takich utworach jak „Loverman” z podrasowanym wokalem, brudną gitarą, dzwonkami czy psychodeliczny „Jangling Jack”. Nadal jest minimalistycznie, mniej przebojowo, ale jak zawsze klimatycznie. Poza tym pojawiają się typowe dźwięki, czyli gitara, smyczki, chórki czy organy (nieprzyjemne w „Red Right Hand”), a poszczególne utwory potrafią oczarować. Jest też zróżnicowanie tempa (bardzo dynamiczny „Thirsty Dog” czy lekko pogrzebowy „Lay Me Low”), lekkie skręty w orient („Ain’t Gonna Rain Anywhere”), a wszystko zaskakująco równe i dobre.

Wokal Cave’a już nie ulegnie zbytnim zmianom, co dla fanów jest plusem. Za to teksty o miłości, dość ponurej (tytułowy utwór) czy o swoim pogrzebie („Lay Me Low”). Jak zawsze nie brakuje celnych, poetyckich fraz i zgrabnych metafor.

Ale tak naprawdę o tej kapeli zrobiło się głośno na całym świecie po wydaniu następnej płyty. Ale jeszcze przyjdzie na to czas.

7,5/10

Radosław Ostrowski