Złodziej Corey wychodzi z więzienia, ale wcześniej dostaje od strażnika plan napadu na jubilera, w którym zamontowano nowe systemy alarmowe. Do napadu wciąga przypadkowo poznanego Vogela, który uciekł komisarzowi Mattei. Do pomocy przy włamie zostaje poproszony Jensen – były gliniarz, topiący swoje smutki alkoholem. W ślad za nimi rusza Mattei, który nie posunie się przed niczym.
W zasadzie kryminały i filmy sensacyjno-gangsterskie są domeną Amerykanów, jednak powoli Europa zaczyna ich doganiać. Widać to zarówno na przykładzie filmów ze Skandynawii, ale też i Francji, co było widać już ponad 30 lat temu. Jednym z europejskich specjalistów był Jean-Pierre Melville, który swoją formę potwierdził w swoim najsłynniejszym dziele – „W kręgu zła”. To film wyjątkowy, bo dialogów w nim stosunkowo niewiele, akcja też specjalnie nie pędzi na łeb na szyję, ale mimo tego ten film wciąga i trzyma w napięciu aż do krwawego finału. O głównych bohaterach nie wiemy zbyt wiele, ale są to ludzie samotni, zmęczeni, nie mający niczego stabilnego. Intryga jest prowadzona bardzo dokładnie, klimat jest ponury, a kobiety praktycznie się w nim nie pojawiają. Melville bardzo precyzyjnie buduje akcję (napad na jubilera rozegrany bez słów), mistrzowsko wykorzystując montaż i pracę kamery. Także pojawiająca się rzadko muzyka współtworzy klimat tego męskiego świata. Każdy gest, spojrzenie i detal jest istotny, nie ma tu miejsca na nudę. Być może dlatego ten film jest uznawany za absolutnego klasyka gatunku.
Nie zawodzą też aktorzy, którzy stworzyli fantastyczne kreacje. Trudno powiedzieć coś złego na temat Alaina Delona (elegancki Corey), Gian Marii Volonte (tajemniczy Vogel) czy Yvesa Montanda (Jensen). Jednak dla mnie największym zaskoczeniem był Bourvil. Ten aktor kojarzony przede wszystkim z rolami komediowy, bardzo zaskakuje w roli komisarza policji – małomówny, dokładny i wnikliwy. Mocna rola.
Niby jest to pozornie historia jakich wiele było w kinie, ale Melville to mistrzowsku buduje klimat i prowadzi całą fabułę. Nic dziwnego, że krążą plany o realizacji remake’u, tylko po co to robić?
9/10 + znak jakości
Radosław Ostrowski
Kinoblog 