Nosowska – Basta

basta-b-iext53337799

Katarzyny Nosowskiej przedstawiać nie trzeba. Można nie być fanem jej twórczości, ale nie można zarzucić wyrazistości, zapadających w pamięć tekstów (nawet jeśli za pierwszym razem wydają się mętne i nieczytelne) oraz charyzmy idącej ponad jakąkolwiek skalę. Ale ten był miał być nowym rozdaniem: po pierwsze, ogłosiła zawieszenie działalności grupy Hey (łagodniej mówiąc, robią sobie przerwę), po drugie wydała książkę “A ja żem jej powiedziała” (nie czytałem, ale podobno zabawna). No I zwieńczeniem tego była nowa solowa płyta pod wiele mówiącym tytułem “Basta”, którą wyprodukował Michał “Fox” Król.

Już to nazwisko zapowiadało, że będzie potężna wolta oraz odcięcie się od wszystkiego, co było. Ale nawet ja nie byłem gotowy na takie oblicze. Po pierwszym singlu – przepraszam za język – przeżyłem emocjonalny stan zwany “o co tu, k***a, chodzi?” i “ja pi***lę”. Przeładowanie agresywną elektroniką, melorecytująca Nosowska – nie rozumiałem tego. Dlatego zwlekałem z odsłuchem całości nie do końca będąc przekonanym, by móc na spokojnie podejść do całości. Jaki jest efekt?

Otwierający całość “Goń” zaczyna się szorstkimi dźwiękami, do których dochodzą cykadła, dość oszczędna perkusja oraz różnego rodzaju cudadła w tle. Prawie jakby słuchał Chemical Brothers, a w refrenie nawet mamy lekko przemielone ograny, budzące wręcz nastrój grozy. Troszkę retro ocierające się o krainę łagodności serwuje “Boję się”, chociaż tekst taki fajny nie jest (wewnętrzny dialog z samą sobą – tutaj wchodzi kapitalny Łona), wywołując ogromny kontrast. A im dalej w las, tym bardziej muzyka wydaje się przemielona, mroczniejsza (odgłosy), nieprzyjazna, mimo pulsującego basu oraz perkusji. Singlowy “Ja pas!” był sprawcą konsternacji, bo muzyka mnie odrzuciła – “strzelający” początek, kolejne dziwadła oraz niebezpiecznie chwytliwy refren, zachęcający do tańca. Do tego jeszcze pod koniec syrena, przyspieszona perkusja, czyli dokonała się rzeźnia.

A im dalej, tym bardziej różnorodnie: odpowiednio mroczne, choć minimalistyczne “Takie to przykre” (syntezator pachnie latami 80.), coraz bardziej nabierające intensywności (podobnie idzie “Nagasaki”); taneczno-surowe “Kto Ci to zrobił?”z niemal mechanicznym głosem wokalistki; niemal perkusyjne “Lanie” z bardzo łagodnymi klawiszami (w połączeniu z tekstem, ta melodyjność ma niebezpiecznie gorzki posmak); “Do czasu”, gdzie w refrenie głos zostaje mocno obrobiony czy zmieniające tempo “Brawa dla Państwa”.

O ile muzyka jest strawna I nawet potrafi zrobić dobre wrażenie, to teksty: to już zupełnie inna półka I kompletna sprzeczność: uzależnienie od alkoholu (“Ja pas”), poczucie niespełnienia (“Boję się”), przemoc domowa (“Lanie”), kopiowanie pewnych zachowań oraz tekstów (“Matka mi mówiła”), kolejne podziały (“Takie to przykre”) oraz szeroko pojęte wkurwienie na coraz bardziej skarlały świat, jakie mógłby wymówić Adaś Miauczyński (“Dosyć”). Zaskakująco poważnie, ostro, nawet chamsko. Śpiewanie zastąpiła melorecytacja, krzyk, nawet wrzask, co jest kompletnym zerwaniem z dotychczasowym wizerunkiem.

Powiem tak: spróbujcie podejść do tej płyty bez jakichkolwiek uprzedzeń I wtedy uda się tutaj wyłuskać kilka interesujących rzeczy. Jest co rozkminiać w słowie, chociaż muzyka bywa czasem niezbyt przyjemna w odbiorze (zwłaszcza dla antyfanów elektroniki), ale zostaje w głowie I to dłużej niż się można było spodziewać. Sami oceńcie czy chcecie zaryzykować tą wyprawę.

Radosław Ostrowski

Paul Simon – In the Blue Light

In_The_Blue_Light_Cover

Tego wokalisty przedstawiać nie trzeba, chociaż największy rozgłos przyniosła mu współpraca z Artem Garfunkelem w latach 60., chociaż Simon nadal pozostaje w świetnej formie, co pokazał poprzednim albumem “Stranger to Stranger”. Ale najnowsze (i pożegnalne) wydawnictwo to zbiór nagranych na nowo piosenek artysty z całej kariery, chociaż bez sięgania po największe oraz najbardziej rozpoznawalne hity, często zmieniając w nich aranżacje, konstrukcję, a nawet słowa.

Początek to wybrany na singla wręcz jazzowy (na początku) “One Man’s Ceiling Is Another Man’s Floor”, gdzie na wstępie nie brakuje fortepianu, spokojniejsze gitary, by zanurzyć się ku spokojnemu bluesowi, bujając jak nigdy, bo i nie trzeba się nigdzie spieszyć, chociaż w połowie wchodzą dęciaki, a fortepian się ożywa. Ale Simon po muzyce pływa niczym ryba po oceanie, znajdując się w każdym stylu, bo i pojawia się bardziej elektryczne country (“Love”) z bardziej akustycznymi chwilami jak w refrenie, by pójść ku muzyce klasycznej (flety, fagot, smyczki w “Can’t Run But” czy odbijające się niczym echo dźwięki w “René and Georgette Magritte with Their Dog After the War”), zahaczyć po drodze o jazz (elegancki “How the Heart Approaches What It Years” z pięknie grająca trąbka, fortepianem oraz kontrabasem lub nowoorleański w duchu “Pigs, Sheep and Wolves” z ciągłymi zmianami tempa) czy wręcz hiszpańskie rytmy (akustyczny “The Teacher”). Za to prawdziwą perłą jest 7-minutowy “Darling Lorraine”, choć pozornie poza gitarą oraz wokalem nie ma tutaj zbyt wiele, ale z każdą sekundą zaczyna nabierać rumieńców I wchodzą kolejne instrumenty, zmieniając także tempo.

Szkoda, że to ostatni album, bo Simon nie poszedł na łatwiznę, nadal zachwyca swoim głosem, zaś w tekstach też wychodzi poza banalne piosenki o miłości. Jestem ciekawy, jak wy odbierzecie to bardzo różnorodne, interesująco zaaranżowaną, kapitalnie wydaną płytę. Panie Simon, dziękuję za wszystko.

8,5/10 + znak jakości

Radosław Ostrowski

Kamp! – Dare

dare-w-iext53285029

Pamiętacie tych trzech przystojniaków z Łodzi, którzy grali muzykę elektroniczną? Kamp! po paru latach przerwy wraca z absolutnie nowym materiałem. Czy “Dare” utrzymuje poziom poprzedników, zachowuje wypracowaną formułę czy serwuje pewną poważniejszą zmianę?

Zdecydowanie grupa idzie ku współczesnym trendom, jeśli chodzi o muzykę elektroniczną, co serwuje krótkie intro w postaci instrumentalnego, wręcz ambientowego “20813”, chociaż może wydawać się to zmyłką. Jednak “F.O.M.O.” rozwiewa wszelkie złudzenia – klawisze grają bardzo “miękko” mieszając stare z nowym (przeszkadzajki, “cykacze”, “pstrykająca” perkusja, pomruki w tle), wręcz wakacyjnie, śpiew jest bardzo delikatny, by popłynąć ku bardziej “plastikowym” trendom współczesnego popu. I w zasadzie powinienem był za to Kamp! zwyczajnie zgnoić, lecz o dziwo nie wypada to aż tak tandetnie jak się obawiałem. Jeszcze bardziej ku elektropopowi skręca “Don’t Clap Hands”, chociaż początek z autotunem oraz odgłosami natury wywołuje konsternację. I o dziwo jest parę ciekawych patentów (krótkie wejścia echa, perkusja, rozpędzone klawisze pod koniec), które uatrakcyjniają całość. Nie brakuje bardziej minimalistycznych momentów z powoli rozbudowującymi się pasażami jak w “New Seaon” czy troszkę nowofalowe “Drunk” (gościnnie Hania Rani z Tęskno), które do mnie najbardziej przemawiają, chociaż pojawia się też takie dziwadło pokroju “Dalidy”. Z jednej strony ma być on bardzo epicki (pojedyncze, odbijające się niczym echo uderzenia perkusji, przyspieszone tempo) i bardzo melodyjny (imitacja cymbałków), z drugiej narzucony autotune oraz wręcz techniawowe podkłady wywołują dezorientację, zwłaszcza pod koniec. Ale nie brakuje starego, dobrego Kampu w postaci “My Love” czy “Manana”.

Bardziej przyjemnym eksperymentem jest “Kitsune-Ken”, gdzie nie zabrakło elektronicznego przeniesienia rozkręcajacych się klawiszy, przemielonych wokali w tle, “strzelającej” oraz bardzo zmiennej perkusji, a także miejscami niemal rapującego wokalu. Mieszanka wręcz elektryzująca, utrzymująca całość za pysk. Tak jak niemal “strzelające” “Nanette”.

Muszę przyznać, że trio próbuje eksperymentować i przeszczepić na swoją modłę współczesne trendy muzyki elektronicznej, zamiast ciągle iść w stylistykę retro. Tylko, że te eksperymenty nie do końca mnie przekonały. Trudno odmówić chwytliwości, melodyki oraz ciepłego głosu Tomka Szpaderskiego, ale nie taki Kamp polubiłem najbardziej. Nie oznacza to, że “Dare” jest słabą, nieudaną płytą. Jest solidnym, dobrym materiałem na parkiet. Tylko i aż.

7/10

Radosław Ostrowski

Kamp! – Orneta

Trend na brzmienia lat 80. trzyma się bardzo dobrze od dawna, a najmocniejszy odczuwalny jest w brzmieniach elektronicznych. I na tym trendzie skorzystało też łódzkie trio Kamp!, które swoim debiutem z 2012 roku zrobiło wielką furorę. Trzy lata później przyszedł drugi album “Orneta”, którego nie udało mi się wtedy przesłuchać. Jak się broni po latach?

Otwierający całość “Half Nelson” już pokazuje z kim mamy do czynienia. Odbijające się niczym echo uderzenia, nakładające się na siebie elektroniczne pasaże, mocno przerobione wokale (ledwo słyszalne w natłoku dźwięków), “strzelająca” perkusja. Jest bardziej współcześnie niż na debiucie, ale czuć ducha synth popowych klimatów. Do tańca także zachęca “No Need to Be Kind” z bardzo łagodnymi zwrotkami, pełnymi perkusyjnych cudadeł oraz ciepłych pasaży. Nie brakuje bardziej melancholijnego “Land Rover”, gdzie znowu perkusja zadziwia, zaś wokal brzmi bardzo delikatnie, wręcz eterycznie. “Zandata Mandaya” za to zostaje ubarwiona niemal etnicznymi perkusjonaliami, zmielonymi z “rozmarzonymi” klawiszami, by przejść do mrocznego “Range Rover”

O dziwo, jest też tu pare kompozycji instrumentalnych. Pełen dziwacznych wokali “Arsene Wenger” z niemal new wave’owych popisów klawiszy. “Trap Door” ma w sobie typowe brzmienie perkusji z debiutu, a także ubarwione “ciosy” klawiszy, tworząc mieszankę taneczno-dynamiczną, coraz bardziej nasilając kolejne dźwięki czy wręcz oszczędny utwór tytułowy, pełen niepokojącego klimatu, zbudowanego dzięki eksperymentalnym popisom.

“Orneta” bardziej rozwija łódzkie trio, pozwalające sobie na więcej eksperymentowania oraz instrumentalnych popisów. Nadal jest to muzyka taneczna, z bardzo chwytliwymi melodiami, jednak tym razem wszystko zmierza ku bardziej mrocznym klimatom, tworząc bardzo intrygującą mieszankę. A już wkrótce będzie nowa płyta.

8/10

Radosław Ostrowski

Lenny Kravitz – Raise Vibration

raise-vibration-b-iext52897392

W latach 90. rządził na parkiecie, dając wiele pop-rockowych numerów. Mimo pięćdziesiątki na karku, Lenny Kravitz nadal nagrywa, koncertuje i ma wiele energii, co udowodnił swoją ostatnią płytą “Strut”. Tylko, że to było cztery lata temu, a to oznacza, że trzeba przygotować coś świeżego oraz nowego. No I mamy nowe, 11. wydawnictwo od tego zdolnego wokalisty i gitarzysty.

“Raise Vibration” zapowiedziane było jako bardzo eklektyczne dzieło. I rzeczywiście nasz gospodarz przekaskuje z gatunków (pop, rock, soul, funk) niczym pszczółka z kwiatka na kwiatek. Początek wprawia w konsternacje, bo mamy cofkę, dużo ambientowego tła oraz roznoszący się niczym chór wokal. Takie jest “We Can Get It All Together”, ale kiedy wchodzi perkusja z gitarą elektryczną klimat zmienia się całkowicie, by zakończyć się solówka na akustycznej gitarze. Singlowy “Low” spokojnie mógłby się znaleźć na poprzednim albumie, bo duch funka (gitara i bas w połowie, wysamplowany Michael Jackson) jest bardzo obecny i strasznie buja aż do finałowego wejścia smyczków. Nad “Who Really Are The Monsters?” czuć duża dominację elektropopu polanego retro stylizacją oraz fajnymi riffami z przesterowaną gitarą. Tytułowy numer zaczyna się jak prawilny rockowy numer (zadziorne solówy + perkusja), by wejść w psychodelię lat 70. oraz dorzucić chórek na koniec (bardziej nadawałoby się słowo szaman z dziećmi), jednak kompletnie nie byłem gotowy na tak nastrojową balladę jak “Johnny Cash”. I uprzedzam: to nie jest country, ale Motown w czasach świetności przeniesiony na dzisiejsze czasy. Są smyczki, jest funkowy bas oraz ciepła gitara.

Dla poszukiwaczy bardziej lirycznych numerów jest pianistyczny “Here to Love”, nie unikający bardziej patetycznych fragmentów (refren), mogących być dla wielu ciężkostrawne. Czasy świetności Kravitza przypomina “It’s Enough”, pełen bardzo “płynącego” basu, pulsującej elektroniki, funkowego ducha, smyczków, a nawet fortepianu. Z kolei sam Kravitz w tym utworze potrafi uwieść niczym sam Marvin Gaye, by potem wejść na wyższe rejestry. I nawet nie czuć, że ten utwór trwa 7 minut (!!!). ale jeśli chcecie coś przebojowego, dostarczy wam “5 More Days ‘Til Summer” z chwytliwym refrenem oraz dynamicznymi solo na gitarze pod koniec, a także polany funkowo-jazzowym sosem “The Majesty of Love” czy rockowy “Gold Dust” z nakładającymi się wokalami w refrenie.

Mimo tego sporego rozgardiaszu, “Raise Vibration” sprawdza się jako bardzo przyjemna rozrywkowa płyta, pokazująca różne oblicza Kravitza. Gospodarz także wokalnie staje się kameleonem: od bardzo niskiego, wręcz uwodzącego głosu, na ktoreo dźwięk kobitki czują ekstazę, po bardziej ekspresyjne, wręcz zadziorne, godne pełnokrwistych rockmanów. I tak jak “Strut”, podtrzumuje poziom Kravitza jako speca od muzyki gatunkowej z najwyższej półki. Każdy znajdzie tu coś dla siebie.

8/10

Radosław Ostrowski

Paul McCartney – Egypt Station

Cover_of_Paul_McCartney%27s_%27Egypt_Station%27_album

Czy jest ktoś, kto się uważa za fana muzyki i nie wiem, kim jest Paul McCartney? Jeden ze współautorów największych hitów grupy The Beatles solowo radził sobie nie najgorzej, pozostając nadal aktywnym na polu muzycznym. I właśnie artysta wydał swój osiemnasty album, wyprodukowany przez Grega Kurstina (współpraca przy poprzednim „New” z 2013 r.). Zapowiada się, że będzie to album z podróżami w tle. Jak wygląda ta wyprawa?

Sam początek to delikatne, bardzo krótkie intro, gdzie mamy wplecione jakieś słowne fragmenty oraz odgłosy odjeżdżającego pociągu. I jeszcze chórek. Po tym wstępie wchodzi „I Don’t Know”, czyli melancholijna ballada zdominowana przez smutny fortepian, do którego dołącza perkusja oraz już podniszczony, lecz pełen ciepła głos gospodarza. Działa to bardzo kojąco na uszy, ale to chwila przez zadziorniejszym, singlowym „Come On To Me” z bardziej wyrazistą gitarą oraz chwytliwym refrenem, gdzie wykazuje się stary Hammond oraz pianino, bardziej dynamiczne niż poprzednio. By było jeszcze fajniej w połowie wskakują dęciaki oraz solówka na gitarze, a także zmiana tempa pod koniec z bardziej ekspresyjnym wokalem Macca. „Happy with You” brzmi tak bardziej „ogniskowo”, bo poza gitarą w zasadzie nie odzywa się nic. Chyba, że wychwycimy flety, budujące klimat jakby z lat 70. oraz niemal beatboxerskie popisy sir Paula. W podobnym tonie, choć bez takich atrakcji przygrywa „Confidante”. Gitara (bardziej zapętlona) otwiera bardziej bujającego bluesa „Who Cares”, gdzie wokal jest lekko podrasowany cyfrowo, a im dalej w las, tym więcej ognia. Drugim singlem jest bardzo „letnie” pod względem klimatu, sięgające wręcz po stylistykę r’n’b „Fuh You” (ciekawe, jak by chciano zagrać ten utwór w radiu, podano ten tytuł), które w finale nabiera wręcz epickiego rozmachu (smyczki, chórki).

Macca potrafi też parę razy zaskoczyć jak w „People Want Peace” wspartym na duecie pianino-perkusja (niczym echo odbijająca się), tworząc dość dziwną sklejkę, do której wskakują ciepłe klawisze oraz piękne smyki, wykorzystujący japoński flet „Hand in Hand”, pełen odgłosów ptaków oraz roztańczonego Hammonda samba „Back in Brazil”, ubarwiony „orientalną” gitarą oraz werblami „Caesar Rock” czy aż trzykrotnie zmieniający rytm i styl „Despated Repeating Warnings”. Innymi słowy ex-Beatles miesza klasyczne brzmienie z lat 70. oraz nowoczesną produkcję, serwującą masę drobnych detali, dodających wiele frajdy.

A i sam McCartney wokalnie nadal daje radę, nawet w bardziej ekspresyjnych momentach nie czuć zmęczenia. Także tekstowo jest bardzo różnorodnie, nie bez pewnego krytycznego spojrzenia na świat, ale bez pesymistycznego przekonania. Nie wiem, jakie środki wykorzystuje McCarthney, ale mu to służy bardzo. Tak dobrego materiału sir Paul nie nagrał od bardzo, bardzo dawna. Jest różnorodnie, energetycznie i z czadem.

8/10

Radosław Ostrowski

Stanisława Celińska – Malinowa…

malinowa-w-iext52789968

Sukces “Atramentowej” okazał się niespodzianką dla wszystkich zaangażowanych. Status podwójnej platyny, masa koncertów spowodowały, że trzeba było pójść za ciosem. Najpierw był suplement do poprzednika, ale w tym roku pojawiło się premierowe dzieło, gdzie Celińska (razem z Maciejem Muraszko) wyruszyła w kolejną wyprawę pełną dźwięków oraz własnych tekstów. Co z tego wyszło?

Nadal poruszamy się po brzmieniach bardziej latynoamerykańskich, czyli bossa novy, fado itp. Nadal dominują wszelkiej maści gitary, co potwierdza lekko melancholijny “Już nie trzeba mi”, gdzie znalazło się miejsce dla skrzypiec oraz akordeonu. Cieplej przygrywa gitara w “Drzewie”, dodając pogodności, by potem przyspieszyć w “Mija raz dwa” z zadziornymi smyczkami. Troszkę mroczniej (fortepian oraz oszczędna perkusja) zaczyna się dziać w “Ja – tu, Ty – tam”, gdzie gościnnie pojawia się sam Piotr Fronczewski. A wiadomo, że obecność pana Fronczewskiego czyni wszystko lepszym, nawet skrzypce graja bardziej szlachetnie. Całość jest zdominowana przez bardziej refleksyjne i nastrojowe melodie, w których gra gitara z fortepianem (“Słowa”, “Nie chcę inaczej”), ale pojawiają się pewne drobiazgi w postaci klarnetu (“Wybacz”), bardzo dynamicznego akordeonu Marcina Wyrostka (bossa nova “Gdzie jesteś dziewczyno”), zwiewnego fletu (“Korali sznur”), cymbałki (lekko “cyrkowa” w brzmieniu “Maskarada”) czy jazzowego saksofonu (ciepła “Malinowa herbatka”), więc nie można go nazwać monotonnym.

Sama Celińska z bardzo spokojnym, ale pełnym emocji głosem tworzy niesamowity, angażujący spektakl, pełen refleksji na temat życia w ogóle. Nie tylko relacji z innymi ludźmi, ale też przemijaniem, fałszem, radością życia, co słychać w szczerych tekstach. Na coraz bliżej nadchodzącą jesień, będzie to idealna propozycja. Najlepiej w duecie z herbatką.

8/10

Radosław Ostrowski

Gorillaz – The Now Now

Gorillaz_-_The_Now_Now

Damon Albarn i jego rysowani kumple z Gorillaz wracają po zaledwie roku. Ale poprzednik był przeładowany gośćmi, za mało było Albarna, a i muzyka przypominała groch z kapustą. I teraz Gorillaz postanowiło zmodyfikować swoją filozofię, ograniczając gości do minimum. Co z tego wyszło?

Otwierające całość “Humility” zapowiada bardzo przyjemny, letni klimat. Dużo bujajacej elektroniki, funkowej gitary (gra na niej George Benson) oraz lekko odbijającego się niczym echo Albarna. Bardziej elektronicznie, ale i dyskotekowo robi się w “Tranz”, ocierajacym się o lata 80. Wreszcie pojawia się okraszony tłustym bitem “Hollywood”, gdzie Albarnowi wsparcia udzielił Snoop Dogg z Jamie Principlem, który kradnie ten kawałek. Nadal nie brakuje zabarwień funkowych (bujające “Kansas”, dynamiczniejsze “Sorcererz” z wyrazistym basem oraz wyciszonym środkiem), to pojawia się tutaj parę zaskoczeń. “Idaho” brzmi niczym zakoszone jakiejś folkowej indie grupie, gra gitara akustyczna (!!!), zaś elektronika zostaje zepchnięta na drugi plan. “Lake Zurich” jest niemal instrumentalny groove sprzed 30 lat, podrasowany współczesnym sznytem. Równie nieoczywiste jest “One Percent”, bardziej pasujące do blur, gdzie całość oparta jest na przestrzennej elektronice oraz gitarze. Tak samo jak finałowe “Souk Eye”, które zaczyna się niczym ballada z perkusją nie pasujacą za bardzo do reszty. Z czasem coraz bardziej wybijają się smyczki, a w tle wchodzimy w stronę techno.

“The Now Now” to dość dziwna hybryda, ale bardziej przystępna niż poprzednik. Bardziej przebojowa, chwytliwa, mniej chaotyczna, ale to nadal Gorillaz. Stare, dobre Gorillaz okraszone mieszanką gatunkową, polaną elektronicznym sosem, nadal dające sporo frajdy.

7/10

Radosław Ostrowski

Różni wykonawcy – Albo Inaczej 2

okladka_ALbo Inaczej alkopoligamia 2

Pamiętacie taki projekt, który się nazywał Albo Inaczej? Alkopoligamia postanowiła zaprosić weteranów polskiej muzyki (poza Marylą Rodowicz i Krzysztofem Krawczykiem) do zmierzenia się z klasyką polskiego rapu, dodając nutkę jazzowego posmaku. Do tego udział wykonawców takiego kalibru jak Krystyna Prońko, Zbigniew Wodecki czy Felicjan Andrzejczak sprawił, że znane hity Peji, Kalibra 44 czy Mor W.A. zyskały nowy blask. Wytwórnia postanowiła pójść za ciosem i zrobić część drugą, ale tym razem z innym składem. Do sequela zaproszone młode pokolenie wykonawców kojarzone z szeroko rozumianą muzyką alternatywną, zaś aranżacjami oraz opracowaniem tekstów zajął się Mariusz Obijalski – pianista jazzowy. Czy możemy mówić tutaj o sukcesie? Hmm.

Pierwszy na scene wchodzi Piotr Zioła idący na starcie z “Nie mamy skrzydeł” Miousha,który tutaj przypomina typowy dla tego wykonawcy retro pop z lat 60., gdzie dominuje gitara elektryczna z klawiszami. Przyjemnie to buja, chociaż mroczna aura słów potrafi sprowokować. Jazzowo-reagge’owa hybryda towarzyszy w “Mogę wszystko” z całkiem nieźle sobie radzącą Natalią Nykiel, jednak szoł kradnie sekcja dęta w środkowej partii. Więcej ognia serwuje za to (ku mojemu wielkiemu zdumieniu) Mrozu w niemal rockowym “Gdyby miało nie być jutra”, zwłaszcza w refrenie. Ale też zwrotka z powoli tykającym fortepianem potrafi zaskoczyć. Efekt jest piorunujący. Znowu gitarowo, chociaż mniej agresywne jest “Nic”, gdzie refren jest tak cudnie zapętlony, że mógłbym słuchać go w nieskończoność, a delikatny głos Darii Zawiałow jest wartością dodaną.

I wtedy pojawia się perła w postaci melancholijnych “Sznurowadeł” z chropowatym głosem Fismolla, mającym w glosie tyle emocji, że można nimi obdzielić masę innych wykonawców. A gdy dodamy kolejne wejścia instrumentów, ze szczególnym wskazaniem gitarowej solówki oraz dęciaków, efekt jest znakomity. Znacznie intymniejszy (lecz nie gorszy) jest drugi mocny punkt, czyli “Chodź ze mną” z nisko śpiewającym Ralphem Kamińskim oraz fortepianem. Równie spokojna (poza refrenem oraz gitarą w tle), ale też naznaczona pewnym mrokiem jest “Czerwona sukienka”, co bardzo mnie zaskoczyło. Tak samo jak występująca Justyna Święs, dodająca pewnej delikatności. Za to większy groove dodaje Monika Borzym w bardzo dynamicznych “Złych nawykach”, zaś retro rockiem zaleciał Igo ze swoją zachrypniętą wersją “Mówią mi”. Nieźle wypada Rosalie naszpikowanym basem “Ile mogę” oraz mroczniejszy, przerobiony wokalnie Krzysztof Zalewski z “Chwilą”, zaś na finał wszyscy wykonują “Chwile ulotne” Paktofoniki.

Do samych aranżacji czy wykonań nie mam poważnych zastrzeżeń, ale jest jeden poważny zgrzyt jaki fanom rapu się nie spodoba – opracowania tekstów. Owszem, wiadomo, ze nie da się przenieść utwór jeden do jeden, bo wokaliści nie rapują i ślepe rekonstruowanie byłoby nijakie. Na poprzednim albumie też były pewne skróty, jednak Obijalski z wokalistami dokonali wręcz rzezi na materiale źródłowym. W wielu przypadkach wyleciało nawet ¾ całości, co najmocniej słychać w “Czerwonej sukience” (takie cięcia przy utworach będącymi opowieściami są bardzo bolesne), “Mogę wszystko” oraz “Ile mogę”, gdzie wiele niezapomnianych fraz poszło do kosza. I tego żadne wykonanie nie jest w stanie zastąpić.

Czy to znaczy, że sequel nie wypalił? Raczej nie do końca wykorzystał swój potencjał, a nowe wersje raczej nie będą w stanie przebić oryginału (może poza “Sznurowadłami”), chociaż niektórym zabrakło naprawdę niewiele. Bardzo przyzwoicie wykonane, chociaż nie jest w stanie dorównać poprzedniej części. Mimo to, kibicuje tej inicjatywie.

6,5/10

Radosław Ostrowski

Morcheeba – Blaze Away

blaze-away-b-iext52820410

Dawno, dawno temu, a dokładnie w połowie lat 90. bracia Goddfrey oraz wokalistka Skye Edwards stworzyli trip-hopową grupę Morcheeba. Grupa nie brzmi tak mrocznie jak Portishead czy Massive Attack, ale zdobywa grono wielbicieli ciepłymi dźwiękami, lekko popowym sznytem oraz przypominającym troszkę Sade wokalem Skye. Po troszkę zignorowanym albumie “Head Up High” z 2013 roku, grupę opuszcza Paul Godfrey, zaś Skye z Rossem najpierw wydają płytę jako Skye & Ross w 2016, a teraz już jako Morcheeba wracają po pięciu latach. Jak te wszystkie perturbacje wpłynęły na brzmienie?

To nadal trip-hopowa mieszanka w stylu grup z Bristolu (stylistyka z lat 60.), ale w porównaniu z ostatnimi płytami wydaje się powrotem do korzeni. Wracają elektroniczne sample, wyrazisty bas oraz gitary, tworząc lekko psychodeliczny nastrój, troszkę podobny do ostatniej płyty Arctic Monkeys, lecz bardziej przebojowy. Taki jest ocierajacy się o kosmiczne dźwięki syntezatorów i przerobionej perkusji “Never Undo”, będący początkiem ten wyprawy. Kiedy w tytułowym utworze wskakuje raper Roots Manuva, słychać funkową gitarę, ziomalsko rytmiczną perkusję, a klawisze dalej podkręcają klimat. “Love Dub” – jak sama nazwa wskazuje – to skręt ku dźwiękom z Jamajki, gdzie przyjemnie bujające rytmy mieszają się z elektronicznymi eksperymentami, przełamując tą konwencję. Dla fanów bardziej lirycznych, intymnych fragmentów jest wsparte na akustycznej gitarze “It’s Summertime”, ale na końcu solówka na elektryku kosi.

“Sweet L.A.” ubarwione ciepłym Rhodesem skręca w soul, by w “Paris sur Mer” zaśpiewanym z Benjaminem Biolayem pójść ku mieszance pulsującej perkusji, akustycznej gitary oraz francuskich słów. Romantycznie robi się też w cudnym “Find Another Way”, gdzie skontrastowano cymbałki i gitarę akustyczną z mroczniejszą elektroniką oraz gitarą elektryczną, zaś mrok wraca do transowego “Set Your Sails” oraz krótkiego “Free of Debris”, a także finałowego, instrumentalnego “Mezcal Dream”.

Przystępne i jednocześnie bogato zaaranżowane, jak każdy utwór. A co najbardziej zaskakujące, przeskoki stylistyczne nie gryzą, tylko są w stanie połączyć się w jedną całość, spinają przez uwodzicielski wokal Skye, bardzo oszczędnie wykorzystującą swoją ekspresję.

Kiedy wydawało się, że po odejściu Paula Godfreya więcej już o Morcheebie nie usłyszymy, grupa jako duet nagrywa swój najlepszy album od dawien dawna. Kreatywny, nieszablonowy, mieszający gatunki jak w kalejdoskopie, a jednocześnie elegancki i po prostu piękny. Mogę mieć tylko nadzieję, że “Blaze Away” zacznie nowy etap w karierze (już) duetu.

8/10 + znak jakości

Radosław Ostrowski