Ten francuski kompozytor stał się rozpoznawalny na całym świecie dzięki ścieżce dźwiękowej do film “Amelia”. Nie znaczy to jednak, że Yann Tiersen zrezygnował ze swojego barwnego dźwiękowego świata, co pokazał na poprzednim wydawnictwie, czyli „Infinity”. Tym razem maestro poszedł w bardziej klasyczne brzmienie, co wielu mogło wprawić w konsternację.

Całość jest niepowtarzalna, oparta tylko na fortepianie. W „Hent I” uderza wejście dziwacznego odgłos jakby ptaka, do którego dołącza fortepian – pojedynczo atakujący swoja delikatnością – z szumiącym wiatrem, zupełnie jakbyśmy byli w jakimś lesie. Do tego jeszcze pojawia się kobiecy głos melorecytujący po francusku, by płynnie przejść do przypominającego Michaela Nymana „Pern”, szybkiego walczyka, zmieniającego się w bardziej mroczny „Hent II”, wracajacy do melodii z początku.  I tak jak wcześniej, melodia staje się powolna, wręcz ospała. Te części, robiące za przerywniki są dość krótkim momentem (wyjątkiem jest część IV, bardzo zapętlona i dziwaczna oraz finałowa część VIII), dla całej reszty pięknej muzyki jak w pozornie wolnym „Porz Goret” (troszkę przypominał Abla Korzeniowskiego), gdzie powoli zaczyna się rozkręcać i kończy odgłosami ptaków czy następującym potem „Lok Gweltz”.

Tiersen zmienia tempo, choć pozornie wszystko wydaje się bardzo podobne do siebie. Rozpędzony „Kereon” bardziej przypomina grę na gitarze elektrycznej (to zapętlenie na początku jest cudowne), długi i zmieniający rytm „Roc’h Ar Vugale” z szumem morza na początku i wyciszeniem na końcu czy bardzo rozmarzony „Penn Ar Lann”. A finałowy „Hent VIII” i poprzedzający go wręcz taneczny „Kadoran” rozsadza na czynniki pierwsze. Album zdecydowanie do słuchania w pojedynkę, wymagający otwartego umysłu oraz skupienia. Wtedy jest w stanie pokazać się z najlepszej strony.

7,5/10

Radosław Ostrowski

Muzyk ten na zawsze został zapamiętany jako kompozytor “Amelii”, ale Yann Tiersen ma wiele oblicz i na swoich solowych płytach potrafi naprawdę zaskoczyć. Jaka twarz pokażę na płycie „Infinity”? Jedno mogę wam zapewnić – śpiewać nie będzie, choć pojawi się wokal.

„Infinity” zaczyna się naprawdę tajemniczo i interesująco – tytułowy utwór jest bardzo przestrzennym echem, w którym pojawia się elektronika (imitująca morze) oraz monotonnie zagrane skrzypce. Potem zaczyna padać deszcz i płynnie przechodzimy do „Slippery Stones” – melodia grana jakby z karuzeli, cymbałki, klawisze, jakieś dzwoneczki, perkusja i (chyba) mocno przerobiona gitara. Do tego dziwacznego towarzystwa dochodzą męskie i żeńskie głosy, by pod koniec zagrała delikatna gitara. A im dalej, tym robi się coraz dziwaczniej i tajemniczo – elektronika budzi skojarzenia z filmami Davida Lyncha, jednak można rozpoznać kompozytora po wykorzystywaniu fortepianu (intrygująca „A Midsummer Evening”, gdzie pod koniec wraca melodia karuzelowa), skrzypiec (długi „Ar Maen Bihan”, gdzie one przybierają na sile i współgrającą z nimi perkusją po dwóch minutach oraz nieprzyjemną gitarą czy „Steinn”) czy elektronikę (bazujące na dzwoneczkach i gitarze „Lights”). Jeszcze odezwie się gdzieś w tle gitara elektryczna („The Crossing”), ale wymienianie poszczególnych utworów trochę mija się z celem.

Całość tworzona przez Tiersena jest bardzo tajemnicza, miejscami bardzo mroczna, ale też bogata dźwiękowo oraz kompletnie nieprzewidywalna. I jeśli pamiętacie Tiersena, tylko jako autora ścieżek dźwiękowych, to możecie doznać szoku, bo to zupełnie inny klimat. 

8/10

Radosław Ostrowski