Poznajcie Elaine – młodą, ciągle apetyczną kobietę, poszukującej tego, o czym marzy każda (no, prawie) przedstawicielka płci pięknej: idealnego mężczyznę. Tylko, że jest jeden mały problem: Elaine jest wiedźmą, która jest ciągle niezaspokojona i ciągle wykorzystująca różne sztuczki. Decyduje się przenieść do małego miasteczka, gdzie dalej poszukuje swojego ideału. Ale jej zaklęcia przynoszą efekt odwrotny od zamierzonego.
Anna Bilar bawi się konwencją kina grozy, biorąc całość w duży nawias. Dodatkowo stylistycznie wygląda to jak film z lat 60. lub 70. – te nasycone kolory, wysmakowane kadry, wreszcie muzyka jakby żywcem wzięta z tego okresu (klasyczne smyczki połączone z retro-elektroniką i wokalizami niczym od Ennio Morricone), co jeszcze bardziej buduje oniryczny klimat całości. Wystarczy wspomnieć choćby świetne sceny w wiktoriańskiej kawiarni, by dostrzec ten stylizacyjny kunszt. Sama intryga toczy się powoli, sięgając po bardzo oczywiste tropy: magia, księgi, eliksiry, erotyka, tańce. Ale tego wszystkiego nie należy traktować do końca serio (scena rozmowy policjanta ze specem od magii – ładny pastisz). Nawet sceny z zabarwieniem erotycznym wyglądają bardzo smakowicie.
Pozornie „Czarownica” może wydawać się filmem antyfeministycznym z powodu przekonań Elaine, która chce być kobietą posłuszną i na każde skinienie faceta. Ale jej siłą pozostaje seksualność, doprowadzająca mężczyzn do szaleństwa, samobójstwa, a nawet płaczu. Czyżby mężczyźni pod wpływem tak silnego uczucia nie mogą być sobą? Wniosek ten wydaje się intrygujący, nawet jak na kino gatunkowe. A może zaklęcia nie są w stanie zastąpić prawdziwego uczucia? Może ta kobieta ma tak wysokie wymagania („studnia bez dna”), że nikt nie jest w stanie im sprostać? Nawet twardy gliniarz wydaje się być kolejną marionetką, nieodporną na jej spojrzenia, lecz tylko na początku. Jednak nie jest w stanie wyjść zwycięsko z tej konfrontacji, co pokazuje bardzo oniryczny finał.
Nawet to manieryczne aktorstwo jest celowym zabiegiem, a od grającej tytułową rolę Samanthy Robinson trudno oderwać wzrok. Nie tylko wygląda zjawiskowo (te zbliżenia na oczy, ten make-up, te ciuchy), ale wręcz oszałamia skrytym seksapilem, mieszając maski niewinności ze świadomą siebie kobietą, przypominające klasyczne femme fatale. Z drugiego planu najbardziej zapadł w pamięć policyjny detektyw Griff (Glan Keys mówiący głosem a’la Clint Eastwood) oraz drobna rólka Clive’a Ashborna (profesor King tak brytyjski, jak to tylko możliwe).
„Czarownica miłości” to bardzo zgrabny i elegancki pastisz kina grozy, mocno czerpiący ze stylistyki choćby Dario Argento. Przepięknie wygląda, zwracając mocno uwagę na swój styl niż na fabułę, czerpiącą z klasycznych archetypów. Jednak frajda z seansu była większa niż bym się mógł spodziewać. Uwaga, niebezpiecznie uwodzi.
8/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 