Jesień 1941, miasteczko Salty Creek w Karolinie Południowej. Życie płynie tutaj powoli i spokojnym rytmem. Aż do czasu, gdy zostaje znaleziony tajemniczy nieznajomy – pobity, bez dokumentów, dodatkowo skośnooki, pan Ohta. Trafia pod opiekę pani Anne Morrison – jednej z szanowanych osób w miasteczku, przy okazji pomagając jej w ogrodzie. Najbliższą przyjaciółki jest sąsiadka – Sophie, która lubi dwie rzeczy: przyrodę oraz malowanie. Powoli zaczyna iskrzyć między nią a przybyszem, jednak wtedy pojawia się 7 grudnia i atak na Pearl Harbor.
Film ten dwa lata temu pojawił się na festiwalu w Sundance, jednak do naszych kin nie trafił. A szkoda, bo to jeden z najciekawszych romansów ostatnich lat. Reżyserka Maggie Greenwald pokazuje pozornie zwykłe miasteczko, gdzie wszyscy się znają, są dobrze nastawieni i życzliwi. Z drugiej jednak żyje plotkami, uprzedzeniami, rasizmem oraz bigoterią. Jedno zdarzenie, czyli atak z 7 grudnia staje się impulsem do pokazania swojej wrogości wobec przybysza (początkowo nazywanego Chińczykiem). Ale ci, próbujący zachować się przyzwoicie też są brani na celownik i te momenty potrafią doprowadzić do wściekłości. Wydaje się, że romans w takich okolicznościach nie ma prawa się udać, zmuszając do ukrywania się. I te dwa kontrasty reżyserka pokazuje w sposób bardzo delikatny, bo nawet ci teoretycznie źli, nie są pokazywani tutaj w sposób jednowymiarowy, groteskowy czy przerysowany. Najbardziej wierząca Ruth Jeffries (trzymająca poziom Diane Ladd) jest naznaczona pewną prywatną tragedią, doprowadzającą do nienawiści oraz „próbą ochrony przed grzechem”, wywołując bardziej współczucie niż wrogość.
Dodatkowo mamy przebitki na pewne zdarzenia z przeszłości tytułowej bohaterki (znakomita Julianne Nicholson) – bardzo eterycznej kobiety, traktowanej jako „wyklęta” (scena, gdy mieszkańcy miasteczka w Święta śpiewają pieśni, ale pod jej domem przechodzą w milczeniu), ale jednocześnie ma ona w sobie wiele siły w osiągnięciu celu. Sceny malowania, zbierania roślin czy relacji z Othą (naturalny Takashi Yamaguchi) – pełnym kultury Japończykiem, pociągającym mężczyzną, co nie wadzi nikomu.
Historia potrafi poruszyć, zaangażować i kilka mocnych scen. Dodatkowo wszystko jest bardzo pięknie sfotografowane (przyroda wygląda niesamowicie), z bardzo stylową, liryczną muzyką w tle. Potrafi uwieść swoim nastrojem i niespiesznym klimatem, prowokując do pewnych pytań na temat pewnych postaw.
8/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 