Nomads

Los Angeles, noc jak każda inna w szpitalu. Zawsze przywożą jakichś rannych, trzeba zrobić obchód. Normalna robota, którą wykonuje dr Flax. Tym razem trafia bardzo wykrwawiony mężczyzna, mówiący po francusku, w ostatniej chwili dostaje gwałtownego ataku i umiera, wypowiadając niezrozumiałe słowa, przy okazji raniąc lekarkę. I od tej pory bohaterka zaczyna widzieć zdarzenia z życia nieboszczyka swoimi oczami.

Sama fabuła brzmi dość dziwnie i zagadkowo, a za kamerą stanął debiutujący reżyser John McTiernan, kojarzony głównie z kinem akcji. Ale jego pierwsza fabuła (do której także napisał scenariusz – po raz pierwszy i ostatni) idzie ku horrorowi, gdzie mamy do czynienia z tajemniczą grupą ludzi, tytułowymi Nomadami. Wyglądają niczym gang motocyklistów, cały w skórach, na czarno i nie wypowiadają ani jednego słowa. Kim są? Co ich nakręca? I dlaczego nie widać ich na zdjęciach? Reżyser parokrotnie potrafi wywołać dezorientację, mnożąc kolejne pytania, przynajmniej na początku. Wszystko to przypomina sen, gdzie logika działań (także naszego Francuza) wydaje się niezrozumiała. Ale McTiernan parę razy potrafi podkręcić napięcie prostymi sztuczkami, nadal potrafiącymi zadziałać (odgłos bicia serca, spowolnienie kadru, mroczne uliczki i pewne opuszczone domostwo z tajemnicą), mimo poczucia lekkiego deja vu. Motywy są tutaj znajome, ale potraktowane jak najbardziej serio, przez co nie do końca straszył.

Jeszcze bardziej zaskakuje tutaj nie tylko solidna warstwa wizualna z odpowiednim wykorzystaniem oświetlenia, ale przede wszystkim muzyka zgodna z realiami epoki, czyli mieszanka elektroniczno-rockowa, pozornie nie pasująca do całości. Jednak w połączeniu z nocnymi ujęciami oraz miejscami ostrym montażem (scena rozmowy z zakonnicą) i szybkimi najazdami kamery potrafi stworzyć intrygującą mieszankę. Tylko, że to wszystko nie daje do końca satysfakcji (zwłaszcza finał), zaś postawa wdowy, do której w końcu trafia pani doktor jest dość zagadkowa (bardzo szybko przyjmuje do wiadomości, że lekarka „widzi” wspomnienia jej męża oraz bardzo dobrze zna dom, nie wywołując żadnego zdziwienia).

McTiernan sprawnie opowiada i miejscami potrafi podkręcić tempo. Aktorsko najlepiej prezentuje się Pierce Brosnan jako Jean-Charles, próbujący na własną rękę wyjaśnić całą tajemnicę, co staje się dla niego obsesją i doprowadzi do zguby. Solidnie wypada Leslie-Ann Down, choć jej ataki mogą wydawać się odrobinę przeszarżowane, ale nie przekracza tej granicy.

Choć sam film popadł w zapomnienie, „Nomads” pozostaje klimatycznym dreszczowcem z elementami nadprzyrodzonymi. Aura tajemnicy utrzymuje się aż do końca, może czasami nie zawsze to ma sens i skręca w kicz. Jednak już tutaj czuć spory potencjał i talent McTiernana.

6,5/10 

Radosław Ostrowski