Wielkie oczy

Margaret Ulbrich jest kobietą, która w 1958 roku postanowiła odejść od swojego męża, razem ze swoją córką. Próbuje utrzymać się z malowania, jednak zarabia mało pieniędzy. I wtedy poznaje Waltera Keana – malarza z dużym dorobkiem. Po pewnym czasie zostaje jego żoną, jednak mężczyzna przypisuje sobie jej dzieła.

Tim Burton postanowił mocno przebudować swój filmowy świat. Po pierwsze, zrezygnował z udziału Johnny’ego Deppa oraz Heleny Bohnam Carter. Po drugie, nakręcił biografię – tym razem jest to historia malarki zmuszonej niejako żyć w cieniu męża, który zawłaszcza wszystko, co miała do tej pory. Niby „Wielkie oczy” wydaja się świeższą produkcja od dotychczasowych filmów Amerykanina, jednak mam problem z tym tytułem. Dotyka problemu życia kobiet na przełomie lat 50. i 60., gdzie feminizm i parytet może jest znany, jednak w małżeństwie to mężczyzna miał decydujący głos, a kobieta miała być u jego boku, posłuszna oraz lojalna. Jednak brakuje tutaj głębszego wejścia w tej problem – bo cała historia jest podana w tonie bardziej humorystycznym, co psuje silne wrażenie. Przydałby się tutaj bardziej pełnokrwisty dramat, gdzie wszelkie emocje trzymałyby za gardło. Jedynie gdzieś pod koniec, gdy nasza bohaterka odkrywa kłamstwa swojego męża i decyduje się w końcu wyznać prawdę, robi się wtedy gorąco.

Choć bohaterką jest tutaj Margaret, miałem nieodparte wrażenie, że Burton opowiada o Walterze, niepotrzebnie spychając ją na dalszy plan. Przy okazji są stawiane pytanie o sztukę, rolę mężczyzny czy potencjale komercyjnym (obrazy przerabiane na plakaty czy umieszczane na pocztówkach, torebkach – Keane był prekursorem), jednak zarówno komediowy ton, jak i kolorowa warstwa wizualna rozsadza ten film od środka.

Od strony aktorskiej najlepiej prezentuje się Amy Adams, jednak jest ona mocno stonowana i wyciszona. Taka szara myszka, z niską samooceną – kiedy ona się pojawia, to film nabiera rumieńców. Szkoda tylko, że zostaje zepchnięta przez grającego na granicy autoparodii Christopha Waltza. Ten austriacki aktor, który robił największą jatkę u Quentina Tarantino, tutaj wydaje się szyderczy i demoniczny, jednak jest to mocno groteskowe – niby jest tutaj czarującym dżentelmenem, jednak za tą fasadą jest mitoman, oszust i szantażysta. Nieświadome Waltz szkodzi temu filmowi i brakuje tutaj kontroli nad tą rolą. Poza tą dwójką, reszta aktorów niespecjalnie się wyróżnia.

Wydawałoby się, że odejście Burtona ze swojego baśniowego świata, pomoże mu odzyskać wenę. Niestety, „Wielkie oczy” to kolejny artystyczny niewypał reżysera, gdzie niewiele się tu klei. Gdyby cała historia była przedstawiona w bardziej dramatycznej konwencji, efekt byłby o wiele mocniejszy. Wielka szkoda – coraz bardziej martwię się o Burtona, który przechodzi kryzys twórczy.

5/10

Radosław Ostrowski