XIX-wieczna Ameryka. Tam mieszka Edith Cushing – córka przemysłowca, marząca o karierze pisarki. Takiej kalibru Mary Shelley, czyli romantycznych horrorów. Być może wynika to z faktu, że jako dziecko widziała ducha swojej matki, ostrzegającej przed Szkarłatnym Wzgórzem. Pewnego dnia pojawił się on – tajemniczy brytyjski arystokrata, potrzebujący pieniędzy na budowę maszyny do kopalni. Mężczyzna jest przystojny, czarujący i przybył razem z siostrą. Kobieta zaczęła nagle ożywać, Az się zakochała. Po tragicznej śmierci ojca, Edith zostaje żona Thomasa i przenosi się do jego dworu w Anglii. Miejsca zwanego Szkarłatnym Wzgórzem, co nie wróży niczego dobrego.
Guillermo del Toro i horror to symbioza (prawie) idealna, która dawała znakomite efekty jak „Labirynt fauna”. Jego najnowszym film to bardziej gotycki romans z elementami grozy niemal wziętych z XIX-wiecznych powieści. Jest mroczne i stare domostwo, ukrywana tajemnica, odkrywana powoli oraz… duchy. Problem w tym, że te duchy wyglądają sztucznie, niemal komputerowo i nie pasują tutaj do całej tej stylistyk – eleganckiego, gotyckiego straszaka. Film, jak to w przypadku tego reżysera jest wysmakowany plastycznie, z silnie akcentowanymi kolorami (zwłaszcza czerwień, czerń i biel). Także samo domostwo jest takie, jakie być powinno – dziurawy dach, silny rozpad, nie wszystkie drzwi otwarte. A nawet jak coś jest dostępne, to było bardzo niejasne i zagadkowe. I jeszcze te kostiumy, po prostu przepiękne, bardzo bogate i idealnie pasujące kolorami do postaci.
Cały problem polega na tym, że jako horror się nie sprawdza. Reżyser sięga po sprawdzone sztuczki z pojawiającymi się i znikającymi duchami, czerwoną piłeczką. Jakby tego było mało, w połowie filmu można łatwo domyślić się o co toczyć się będzie gra, a dwutorowość (pobyt Edith w dworze i prywatne śledztwo jej przyjaciela-lekarza) tylko rozpraszała i nie czuć było napięcia. Tutaj intuicja reżysera mocno zawiodła, a sama historia nużyła.
Sytuacje próbują ratować aktorzy i ci nie zawodzą. Ekran kradnie dla siebie Tom Hiddleston, czyli romantyczny Anglik z mroczną tajemnicą i tak smutnym spojrzeniem, że każda kobieta zakochałaby się w nim. Jeszcze lepsza jest Jessica Chastain, czyli zaborcza, demoniczna i bezwzględna siostrzyczka. Pozornie tylko sprawia wrażenie miłej kobiety, ale sam sposób mówienia mrozi krew w żyłach. Zaś Mia Wasikowska w roli głównej jest po prostu dobra. Zauroczona, ładna kobieta, która potem musi zmienić w walczącą o przetrwanie. I jest to pokazane bardzo wiarygodnie. Nie sposób pominąć drobniejszych ról Charliego Hummana (dr McMichael – przyjaciel Edith i domorosły detektyw) oraz Burna Gormana (tropiący brudy pan Holly).
Innymi słowy, to miał być hołd dla klasycznych, romantycznych horrorów spod pióra Edgara Allana Poe czy Mary Shelley. Nie do końca straszy, ale ma bardzo interesujący klimat i wyraziste aktorstwo, które może się podobać. Szkoda, że grozy jak na lekarstwo, a intryga rozwiązuje się zbyt szybko. Jest nieźle, ale liczyłem na więcej.
6/10
Radosław Ostrowski
Kinoblog 